ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 27η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015

Κυ­ρια­κή μετά τήν Χριστοῦ Γέννησιν

Ἰωσήφ μνήστ., Δαυίδ Προφ., Ἰακώβου Ἀδελφοθέου

καί Στεφάνου τοῦ Πρωτομάρτυρος

27 Δεκ­εμ­βρί­ου 2015

(Πρὰξ. στ΄ 8-ζ΄5, 47-60)

«Κύριε, μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην»

Ἡ ζωή, ἀδελφοί μου, εἶναι ἕνα ταξίδι. Ὁ σωστὸς δρόμος ποὺ πρέπει ὅλοι ν’ ἀκολουθήσουμε γιὰ νὰ φτάσουμε στὸ τέρμα, στὸν Παράδεισο, εἶναι ἕνας. Ὁ δρόμος ποὺ χάραξε ὁ Χριστός μας. Αὐτὸν τὸ δρόμο βάδισαν οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὁμολογητές, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ δρόμος αὐτὸς εἶναι δύσκολος, ἀνηφορικός. «Στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωὴν» (Ματθ. ζ΄14). Ἀντίθετα ὁ δρόμος τῆς κακίας, τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀπιστίας εἶναι εὔκολος, κατηφορικός. Ὡς ἐλεύθεροι ποὺ εἴμαστε μποροῦμε νὰ διαλέξουμε ποιὸ δρόμο θ’ ἀκολουθήσουμε: Τοῦ Χριστοῦ ἢ τοῦ σατανᾶ; Τοῦ Παραδείσου ἢ τῆς κόλασης;

Δύσκολο πράγμα οἱ ἀρετές. Κι ἂν ρωτήσετε ποιὰ εἶναι ἡ πιὸ δύσκολη, ὁ φιλάργυρος θὰ πεῖ ἡ ἐλεημοσύνη, ὁ κοιλιόδουλος θὰ πεῖ ἡ νηστεία, ὁ σαρκολάτρης θὰ πεῖ ἡ παρθενία, ὁ ἐγωιστὴς θὰ πεῖ ἡ ταπείνωση. Ἡ πιὸ δύσκολη ἀρετὴ ὅμως ἀπ’ ὅλες εἶναι ἡ συγχώρηση.

Σήμερα, τρίτη μέρα τῶν Χριστουγέννων λάμπει στὴν Ἐκκλησία μας ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος. Ἐξελέγη γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὶς ἀνάγκες τῆς πρώτης χριστιανικῆς κοινότητας ποὺ ζοῦσε μὲ κοινοκτημοσύνη. Εἶχαν τὰ πάντα κοινά. Κανεὶς δὲν ἔλεγε τοῦτο εἶναι δικό μου, ἐκεῖνο εἶναι δικό σου. Ἔτρωγαν κάθε βράδυ ὅλοι μαζί, φέρνοντας ὅ,τι εἶχε ὁ καθένας, ἄκουγαν τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καὶ μετὰ κοινωνοῦσαν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ Ἅγιος Στέφανος ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ὑλικὲς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν του, ὑπηρετοῦσε καὶ τὶς πνευματικές. Κήρυττε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ ἐπιχειρήματα καὶ ἔφερνε στὴν πίστη πολλοὺς συμπατριῶτες του.

Αὐτὴ ἡ δράση προκάλεσε τὸ φθόνο. Οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸ δικαστήριο. Ἐνῶ τοῦ ἀπήγγειλαν συκοφαντικὲς κατηγορίες, ἐκεῖνος ἦταν ἤρεμος. Εἶδαν ὅλοι τους «τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσεὶ πρόσωπον ἀγγέλου». Στὴν ἀπολογία του μίλησε κάνοντας μία ἀνασκόπηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Δὲν σᾶς λέω, τοὺς εἶπε, ν’ ἀκούσετε ἐμένα. Ἀκοῦστε τὸν Ἀβραάμ, τὸν Μωυσῆ, τὸν Ἡσαΐα, τὸν Ἱερεμία. Ὅλους αὐτοὺς ποὺ λέτε πὼς σέβεστε καὶ ἀνήγγειλαν τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Βλέποντας πὼς δυσφοροῦν μ’ αὐτὰ τὰ λόγια, σκλήρυνε κι ἐκεῖνος τὸ λόγο του. «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ» ὅπως καὶ οἱ πατέρες σας, ποὺ σκότωσαν τοὺς προφῆτες ἔτσι κι ἐσεῖς φονιάδες καὶ προδότες, θανατώσατε τὸ Μεσσία. Ἔγιναν θηρία ἀκούγοντας τὴν ἀλήθεια. Τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸν λιθοβολοῦσαν. Ἐκεῖνος ὑπέμενε καρτερικά. Κι ὅταν κατάλαβε πὼς ἐρχόταν τὸ τέλος, μιμήθηκε τὸν Κύριό του. Ὅπως ὁ Χριστός μας πάνω στὸ Σταυρὸ εἶπε «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» ἔτσι κι ὁ ἅγιος Στέφανος: «Κύριε, μὴν τοὺς λογαριάσεις τὴν ἁμαρτία αὐτή». Καὶ μὲ τὸ λόγο αὐτὸ ἐκοιμήθη.

Ἂς μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς τὸν Πρωτομάστορα τῆς Ἐκκλησίας μας στὸ νὰ συγχωροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Σήμερα ἔχουν σβήσει δυὸ πράγματα, τὸ «εὐχαριστῶ» καὶ τὸ «συγχωρῶ». Λένε πολλοί, ἐγώ νηστεύω, πηγαίνω στὴν ἐκκλησία, ἀνάβω κεριά, ἐξομολογοῦμαι, πάω στὶς ἀγρυπνίες… Ὅλα νὰ τὰ κάνεις, ἀδερφέ μου, ἐὰν στὴν καρδιά σου μισεῖς κάποιον, ὅλα εἶναι μάταια. Δὲν ζοῦμε σὲ κόσμο ἀγγελικό. Μακάρι νὰ ζούσαμε. Μέσα στὸν κόσμο ὅλοι μας, ὁ ἕνας πειράζει τὸν ἄλλο. Ὁ πατέρας τὰ παιδιά του, ὁ ἄντρας τὴ γυναίκα κι ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα της, ἡ νύφη τὴν πεθερὰ κι ὁ συνεργάτης τὸ συνέταιρό του. Μᾶς συκοφάντησαν, μᾶς ἀδίκησαν, μᾶς ἔκαναν νὰ κλάψουμε. Λοιπόν; Ἂς σταθοῦμε στὸ ὕψος μας ὡς χριστιανοί. Ἂν πιστεύουμε στὸ Χριστό μας ἂς ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας καὶ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη μας ἂς φύγει ἡ μεγάλη λέξη: «Σὲ συγχωρῶ».

Ἡ καρδιά τοῦ Ἕλληνα δὲν ἀναπαύεται στὴν ἐκδίκηση. Στὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821 οἱ Ἕλληνες μετὰ τοὺς πρώτους μῆνες τσακώθηκαν καὶ οἱ Τοῦρκοι χαίρονταν. Τότε κάποια σφαίρα χτύπησε στὸ κεφάλι τὸν Πάνο Κολοκοτρώνη, ἀδελφό τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, καὶ τὸν σκότωσε. Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ ὁ Θεόδωρος πῆγε καὶ τὸν βρῆκε καὶ τὸν κάλεσε στὸ σπίτι του. Τοῦ ἔστρωσε τραπέζι. Ἡ μάνα τοῦ Κολοκοτρώνη εἶπε: «Παιδί μου, τὸ φονιὰ τοῦ παιδιοῦ μου θὰ φιλοξενήσεις;» Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε μὲ λόγια ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσουμε: «Μάνα, τοῦτο τὸ τραπέζι εἶναι τὸ καλύτερο μνημόσυνο τοῦ ἀδελφοῦ μου».

Ὁ Χριστός μας μᾶς δίδαξε νὰ προσευχόμαστε λέγοντας στὸ «Πάτερ ἡμῶν» «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες μας ὅπως καὶ ἐμεῖς συγχωροῦμε τοὺς συνανθρώπους μας. Προϋπόθεση γιὰ νὰ συγχωρήσει ὁ Θεὸς τὶς ἀμέτρητες ἁμαρτίες μας εἶναι νὰ συγχωρήσουμε τὶς λίγες ποὺ χρωστᾶμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο.

Ἀδελφοί μου, πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε. Εἶναι νόμος. Συγχωρεῖς; Θὰ συγχωρηθεῖς. Δὲν συγχωρεῖς; Δὲν θὰ σὲ συγχώρησει ὁ Θεός. Ἕνας, λοιπὸν, εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας μας: Νὰ συγχωρήσουμε γιὰ νὰ συγχωρηθοῦμε. Ἀμήν.