Από το βιβλίο Aνθολόγιο για τα παιδιά
του Δημοτικού, του Oργανισμού Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, (1975),
επιλέξαμε ένα διήγημα του Πέτρου Γλέζου, που έχει ως θέμα, όπως είναι
και ο τίτλος του, τα Θεοφάνεια σ’ ένα νησάκι. Διαβάζεται ευχάριστα και
σήμερα. Σε κάποιους, θα θυμίσει το αγαπημένο Ανθολόγιο. Σ’ άλλους, θα
ξυπνήσει αναμνήσεις από την παιδική τους ζωή σε κάποιο χωριό. Οι
μικρότεροι, θα μάθουν πως γιορτάζονταν τα Θεοφάνεια στην πατρίδα μας
παλιά. Τότε που οι κοινότητες ήταν ζωντανές, οι άνθρωποι ένιωθαν κοντά ο
ένας στον άλλο. Τότε που όλα ήταν απλά, σεμνά, ζεστά, ευλογημένα και
καλόκαρδα!
Κατερίνα Χουζούρη
Θεοφάνεια στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Από τη Φωτοθήκη της Πεμπτουσίας
Θεοφάνεια σε ένα νησάκι
Δυο μέρες πριν από τα Φώτα, ο ξάδελφός μας ο Αντώνης μάς έκανε ξαφνικά την πρόταση:
– Ξαδέλφια, τι λέτε; Έρχεστε να πάμε στο Νησί, που θα βαφτίσω ένα παιδί;
– Και δεν πάμε, ξάδελφε, συμφωνήσαμε πρόθυμα και λίγο απερίσκεπτα η σύζυγός μου κι εγώ.
Το Νησί είναι ένα μικρό μακρόστενο
νησάκι, που γειτονεύει με το δικό μας. Ένα πολύ μικρό νησάκι -άλλο ένα
δίπλα του είναι ακατοίκητο που ολόκληρο το σώμα του το πιάνει το μάτι
σου, μόλις ανεβείς σε κάποια κορφή των Φαναριών, να αναδύεται μέσα από
τη θάλασσα, σαν ένα κήτος ή σαν ένα καράβι χωρίς κατάρτια. Ίσως γι’
αυτό, επειδή είναι έτσι μικρό μπροστά στο δικό μας το νησί, που είναι
μεγάλο και με βουνά ψηλά, το λένε «Νησί».
