21 Δεκεμβρίου 2014 - Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Κυ­ρια­κὴ πρὸ τῆς Χρι­στοῦ Γεν­νή­σε­ως

21 Δε­κεμ­βρί­ου 2014

Ματ­θαί­ου α΄ 1 – 25

Λί­γες μό­λις ὧ­ρες πρὶν ἀ­πὸ τὴ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῆς Χρι­στι­α­νο­σύ­νης, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, καὶ ὁ κό­σμος ἀ­να­μέ­νει νὰ ἀν­τλή­σει ἀ­πὸ αὐ­τὴν μη­νύ­μα­τα ἐλ­πί­δας καὶ ζω­ῆς. Τὰ ἀ­δι­έ­ξο­δα ποὺ βι­ώ­νει τό­σο ἐ­φι­αλ­τι­κὰ στρέ­φουν τὴν προ­σο­χὴ στὴ Γέν­νη­ση τοῦ Θε­αν­θρώ­που ὡς τὸ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν γε­γο­νὸς ποὺ τὸν ἀ­νε­βά­ζει ἀ­πὸ τὰ ἔ­σχα­τα ση­μεῖ­α κα­τά­πτω­σης στὰ ὁ­ποῖ­α ἔ­χει βρε­θεῖ σή­με­ρα. Χρι­στού­γεν­να! Μιὰ μο­να­δι­κὴ εὐ­και­ρί­α νὰ ἀ­να­βα­πτί­σου­με τὴν ὕ­παρ­ξή μας στὸ μυ­στή­ριο τοῦ Θε­οῦ, μέ­σα ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται καὶ φω­τί­ζε­ται τὸ μυ­στή­ριο τοῦ ἀν­θρώ­που.

Τὸ πλη­σί­α­σμα στὴν ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων προ­ϋ­πο­θέ­τει ἀλ­λα­γὴ στά­σης, ἀλ­λα­γὴ νοῦ, ξε­ρί­ζω­μα τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ καὶ κυ­ρί­ως ἄ­νοιγ­μα τῆς προ­ο­πτι­κῆς γιὰ νέ­α θέ­α­ση τῶν πραγ­μά­των στὴν ἄ­πει­ρη προ­ο­πτι­κή τοῦ Θε­οῦ.

Πρέ­πει νὰ ἀν­τι­λη­φθοῦ­με ἐ­πι­τέ­λους ὅ­τι αὐ­τὸ ποὺ συν­τε­λέ­στη­κε στὴ Βη­θλε­ὲμ δὲν εἶ­ναι μί­α ρο­μαν­τι­κὴ ἱ­στο­ρί­α συμ­βο­λι­κοῦ πε­ρι­ε­χο­μέ­νου, γιὰ νὰ τρέ­φει στὴν ἐ­πι­φά­νεια τῶν πραγ­μά­των ἁ­πλῶς τὴν φαν­τα­σί­α μας, ἀλ­λὰ ἕ­να πραγ­μα­τι­κὸ γε­γο­νός, τὸ κα­τ’ ἐ­ξο­χὴν γε­γο­νὸς μέ­σα στὴν ἱ­στο­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Μέ­σα στὸ σπή­λαι­ο τῆς Βη­θλε­ὲμ ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται τὸ με­γά­λο μυ­στή­ριο τοῦ Σαρ­κω­μέ­νου Θε­οῦ, ὡς τὸ μυ­στή­ριο τῆς ἀ­γά­πης, τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, τῆς ἀ­να­καί­νι­σης. Ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὅ­τι ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι μα­ζί μας. «Ἰ­δού, ἡ Παρ­θέ­νος θὰ γεν­νή­σει υἱ­ὸ καὶ θὰ τὸν ὀ­νο­μά­σουν Ἐμ­μα­νου­ήλ, ποὺ ση­μαί­νει, ὁ Θε­ὸς εἶ­ναι μα­ζί μας».

Ἡ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων, ἡ ὁ­ποί­α, σύμ­φω­να μὲ τὸν ἅ­γιο Γρη­γό­ριο τὸν Θε­ο­λό­γο, ἀ­πο­τε­λεῖ «σει­σμὸν γῆς», βρί­σκε­ται στὸ κέν­τρο τῆς Θεί­ας Οἰ­κο­νο­μί­ας. Εἶ­ναι ὁ ἄ­ξο­νας, ἡ πε­ρι­στρο­φὴ τοῦ ὁ­ποί­ου ἐ­πα­να­συν­δέ­ει τὴν ὕ­παρ­ξη τοῦ ἀν­θρώ­που μὲ τὸν Θε­ό. Γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ Μέ­γας Βα­σί­λει­ος, ἀ­να­φε­ρό­με­νος στὰ Χρι­στού­γεν­να, θὰ δι­α­κη­ρύ­ξει ὅ­τι πα­νη­γυ­ρί­ζον­ται σὰν «τὰ σω­τή­ρια τοῦ κό­σμου, ἡ γε­νέ­θλια ἡ­μέ­ρα τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, ἡ κοι­νὴ ἑ­ορ­τὴ πά­σης τῆς κτί­σε­ως». Ὁ «ἐ­πι­δη­μή­σας Λό­γος τοῦ Θε­οῦ ἐ­κέ­νω­σεν ἑ­αυ­τόν, ἵ­να τῷ κε­νώ­μα­τι αὐ­τοῦ πλη­ρω­θεῖ ὁ κό­σμος». Ὁ Θε­ὸς γί­νε­ται ἄν­θρω­πος, «ἄν­θρω­πος ἐν πλη­γῇ», «ἐν δού­λου μορ­φὴ» καὶ εἶ­ναι συ­νά­μα τέ­λει­ος καὶ ἀ­λη­θι­νὸς Θε­ός, γιὰ νὰ κα­τα­στή­σει τὸν ἄν­θρω­πο πλή­ρη καὶ τέ­λει­ο υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ καὶ Θε­ὸ κα­τὰ χά­ρη.

Ἡ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Χρι­στου­γέν­νων, ἡ μη­τρό­πο­λη ὅ­λων τῶν ἑ­ορ­τῶν, κα­τὰ τὸν ἱ­ε­ρὸ Χρυ­σό­στο­μο, λει­τουρ­γεῖ καὶ ὡς μί­α με­γά­λη πρό­κλη­ση γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο. Νὰ ἐ­πα­να­συν­δέ­σει τὴν ὕ­παρ­ξή του μὲ τὸν Θε­ὸ καὶ ὅ­λη ἡ ζω­ή του νὰ δι­α­πο­τί­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­γά­πη Του. Αὐ­τὸ προ­ϋ­πο­θέ­τει τὸ τα­πει­νὸ φρό­νη­μα καὶ τὴν «κέ­νω­ση» τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας. Βλέ­που­με ὅ­μως ὅ­τι στὶς μέ­ρες μας πολ­λοὶ ἀ­γω­νί­ζον­ται γιὰ τὴν αὐ­το­νο­μί­α καὶ τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­α ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν προ­ο­πτι­κή τῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ. Ὁ ἄν­θρω­πος ὅ­μως χω­ρὶς τὸν Χρι­στὸ ἀρ­νεῖ­ται οὐ­σι­α­στι­κὰ τὸν ἴ­διο τὸν ἑ­αυ­τό του καὶ ἐ­ρη­μώ­νει τὴν ὕ­παρ­ξή του ἀ­πὸ τὴν αὐ­θεν­τι­κὴ ἀν­θρω­πό­τη­τά του, ἀ­φή­νει με­τέ­ω­ρο τὸν ἑ­αυ­τό του καὶ ὑ­πο­δου­λώ­νε­ται στὴν ἁ­μαρ­τί­α, τὴ φθο­ρὰ καὶ τὸν θά­να­το.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, σὲ λί­γες μό­νο ἡ­μέ­ρες ποὺ θὰ γι­ορ­τά­σου­με τὸ με­γά­λο γε­γο­νὸς τῆς Γέν­νη­σης τοῦ Σω­τῆ­ρα καὶ Θε­αν­θρώ­που Χρι­στοῦ ἂς ἀ­παγ­κι­στρω­θοῦ­με ἀ­πὸ τὸν κλοι­ὸ τῆς φι­λαυ­τί­ας μας, ἂς ἀ­να­κα­λύ­ψου­με μέ­σα στὸ σκο­τά­δι τοῦ ἑ­αυ­τοῦ μας τὸ πρό­σω­πο τοῦ συ­ναν­θρώ­που μας καὶ ἂς τὸ ψη­λα­φή­σου­με μὲ συμ­πά­θεια. Τό­τε μό­νο μπο­ρεῖ νὰ ἀ­νοί­ξει χῶ­ρος καὶ στὴ δι­κή μας ὕ­παρ­ξη γιὰ νὰ γεν­νη­θεῖ καὶ ἐ­κεῖ τὸ βρέ­φος τῆς θεί­ας Φάτ­νης. Γιὰ νὰ μπο­ροῦ­με κι ἐ­μεῖς νὰ ψάλ­λου­με: «Χρι­στὸς γεν­νᾶ­ται δο­ξά­σα­τε, Χρι­στὸν ἐξ οὐ­ρα­νῶν ἀ­παν­τή­σα­τε, Χρι­στὸς ἐ­πὶ γῆς ὑ­ψώ­θη­τε…». Ἀ­μήν.