20 Σεπτεμβρίου 2015 - Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμὸς 38

Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν

20 Σεπτεμβρίου 2015

(Γαλ. β΄ 16-20)

«Ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ».  

Ζῶ ἐμπνεόμενος καί κυριαρχούμενος ἀπό τήν πίστη στόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἀγάπησε καί παρέδωσε τόν ἑαυτό Του γιά τή σωτηρία μου. Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου, πού διαβάζουμε τήν Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἔχει ὡς κεντρική ἰδέα τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν δικαιώνεται ἀπό τήν τήρηση κάποιων νομικῶν διατάξεων, κάποιων ἐξωτερικῶν πράξεων καί ἐκδηλώσεων, ἀλλά μέ τήν πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, πού θυσιάστηκε γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, τοῦ κάθε ἀνθρώπου χωριστά.

Ἦταν ἀναγαία ἡ ἐπισήμανση αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, γιατί οἱ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί ἀπαιτοῦσαν ἀπό τούς ἐξ ἐθνῶν χριστιανούς τήν τήρηση τῆς περιτομῆς καί ἄλλων τελετουργικῶν διατάξεων τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Ὁ Ἀπόστολος πού ἤξερε ὅτι κάτι τέτοιο ἀκύρωνε τό ὅλο ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, ἐξέφρασε τήν ἀντίθεσή του στήν Ἀποστολική Σύνοδο, ἡ ὁποία καί ἐπεκύρωσε ὡς ὀρθή τήν τοποθέτησή του. Τό θεολογικό ἐκεῖνο ζήτημα γιά τό πῶς σώζεται ὁ ἄνθρωπος μᾶς βοηθᾶ νά τοποθετηθοῦμε κι ἐμεῖς σωστά ὡς χριστιανοί.

Δημιουργεῖται μερικές φορές ἡ λανθασμένη ἐντύπωση ὅτι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας ἐξαρτᾶται ἀπό τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί ὁρισμένων τύπων. Νά μήν κλέψουμε, νά μή σκοτώσουμε, νά ἀνάψουμε δύο τρία κεράκια, νά κάνουμε μία δύο μετάνοιες, νά ἀσπαστοῦμε ὅλες τίς εἰκόνες τοῦ Ναοῦ. Ὡστόσο, αὐτό εἶναι λάθος. Ἡ δικαίωση καί ἡ σωτηρία μας εἶναι καρπός τῆς ἀληθινῆς καί οὐσιαστικῆς σχέσης μέ τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Νόμος ἀπό μόνος του δέν μπορεῖ νά προσφέρει τή σωτηρία, γιατί κανένας ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τηρήσει μέ ἀκρίβεια ὅλες τίς διατάξεις του. Ἄλλωστε ἄν ἡ τήρηση τοῦ Νόμου μᾶς ἔσωζε, τότε δέν θά χρειαζόταν ἡ σάρκωση καί ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ μας. Γι’ αὐτό ὅμως θυσιάστηκε ὁ Χριστός, γιά νά μᾶς ἀνοίξει τό δρόμο γιά τή μετάνοια καί τή σωτηρία.

Ἡ πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό εἶναι αὐτή πού σώζει καί ὄχι οἱ τυπικές διατάξεις τοῦ Νόμου. Πῶς τό καταλαβαίνουμε ὅμως αὐτό; Πῶς ἐννοεῖται αὐτή ἡ πίστη; Ὄχι ὡς ἁπλή θεωρητική ἀποδοχή κάποιων ἀληθειῶν, ἀλλά ὡς ἐμπιστοσύνη καί ὁλοκληρωτικό δόσιμο στό Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. «Ὅλη μου ἡ ζωή ἔχει ὡς κέντρο τήν πίστη στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ». Αὐτή ἡ ζωντανή καί βαθιά πίστη ὁδήγησε τόν θεῖο Παῦλο στό σημεῖο νά πεῖ: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι, ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Μέ τό βάπτισμα ἔχω σταυρωθεῖ κι ἔχω πεθάνει μαζί μέ τό Χριστό. Λοιπόν δέν ζῶ πλέον ἐγώ, ὁ παλιός ἑαυτός μου, ἀλλά ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός.

Ἡ νέα ἐν Χριστῷ ζωή στόν Παῦλο ξεκίνησε ὅταν γνώρισε τό Χριστό στό δρόμο του πρός τή Δαμασκό. Γιά τόν κάθε χριστιανό ἀρχίζει μέ τό Μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Μέ τό ἱερό αὐτό Μυστήριο πεθαίνουμε γιά τήν ἁμαρτία καί τόν κόσμο. Ἀπαρνούμαστε τόν διάβολο καί τίς ἐνέργειές του καί συντασσόμαστε πλέον στό στράτευμα τοῦ Χριστοῦ. Φτύνουμε τόν διάβολο γιά νά δείξουμε ὅτι δέν ἔχουμε πλέον καμιά σχέση μαζί του, ὅτι εἴμαστε νεκροί γι’ αὐτόν καί τήν ἁμαρτία κι ὅτι θά ζήσουμε πλέον νέα ζωή, τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἀγωνιζόμαστε καθημερινά νά νεκρώσουμε τόν «παλαιόν ἄνθρωπον» καί νά δώσουμε χῶρο στήν καρδιά μας νά ἔλθει ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς μεταμορφώνει, μᾶς κάνει παιδιά τοῦ Θεοῦ. Μέσα μας πλέον σχηματίζεται ἡ μορφή τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στή Χάρη τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀγωνίζεται καθημερινά νά ἐπιτελεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε, ἐξηγοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα του σχηματίζεται ἡ μορφή τοῦ Χριστοῦ. Κι ἐνῶ ἐξωτερικά φαίνεται ὁ ἀνακαινισμένος ἄνθρωπος νά ζεῖ ὅπως ὅλοι, μέσα του κυριαρχεῖ ὁ Χριστός. Γι’ αὐτό καί ὁ θεῖος Παῦλος δέν βλέπει μέσα του τόν ἑαυτό του ἀλλά τόν ἴδιο τό Χριστό. Αὐτός κυριαρχεῖ καί δεσπόζει. Τό ἀνθρώπινο θέλημα νεκρώνεται καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ κυβερνᾶ τή ζωή του. Ὁ Χριστός τόν κατευθύνει, προσηλώνει τό νοῦ καί τήν καρδιά στά ἀνώτερα καί ἅγια. Ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ ζεῖ στή γῆ, αἰσθάνεται ὅτι εἶναι στόν οὐρανό. Αὐτή τήν ἀθάνατη ζωή βλέπει μέσα του καί δέν τήν ἀλλάζει μέ τίποτε ἄλλο.

Μᾶς φαίνονται αὐτά, ἀδελφοί μου, ἀπλησίαστα; Μποροῦμε νά τά κατακτήσουμε καί νά ζήσουμε τέτοια ζωή; Μποροῦμε, ἀρκεῖ νά ἀκούσομε τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Νά πάρουμε δύναμη, νά συγκινηθοῦμε ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μένα, γιά σένα, γιά ὅλους μας προσωπικά, ξεχωριστά. Μία ἀγάπη χωρίς ὅρια μέ τήν ὁποία μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός, ὁ Χριστός μας καί παρέδωσε τόν ἑαυτό Του στόν σταυρικό θάνατο. Εἶναι δυνατόν νά ἐπιμένω στήν ἁμαρτία, ὅταν σκέφτομαι ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς σταυρώθηκε γιά νά μέ λυτρώσει ἀπό τίς ἁμαρτίες μου; Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀξίζει κάθε θυσία. Ἀμήν.