3 Μαΐου 2015 - Κυριακή τοῦ Παραλύτου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 18

3 Μαΐου 2015

Κυριακή τοῦ Παραλύτου

(Πράξ. θ΄ 32 – 42)

«Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός. Ταβιθά, ἀνάστηθι»

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὁ λαγός ποὺ ἔγινε λιοντάρι, πηγαίνει παντοῦ καί κηρύττει σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως νά πιστεύουν στό Χριστό καί νά μετανοοῦν. Ἔρχεται στή Λύδδα, μία παραλιακή πόλη τῆς Παλαιστίνης. Ἐκεῖ ἕνας δυστυχισμένος ἄνθρωπος, ὁ Αἰνέας, εἶναι κατάκοιτος ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Παράλυτος θά πέθαινε ἄν δέν περνοῦσε ἀπό τήν πόλη του ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος μέ μόνο τό λόγο του τόν ἔκανε καλά. Ὁ Αἰνέας σηκώθηκε ἀμέσως, στάθηκε στά πόδια του καί ὑπακούοντας στόν ἀπόστολο σηκώνει τό κρεββάτι στόν ὦμο καί βαδίζει.

Σέ μία ἄλλη γειτονική πόλη, τήν Ἰόππη, τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε, διηγεῖται ἄλλο μεγαλύτερο θαῦμα. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀνέστησε μία γυναίκα ποὺ εἶχε πεθάνει, μία εὐγενική ὕπαρξη ποὺ πέρασε τή ζωή της κάνοντας ἐλεημοσύνες, τήν Ταβιθά. Καί πάλι μέ μόνο τό λόγο του.

Καί τά δύο θαύματα, ἀδελφοί μου, ἀποδεικνύουν πὼς ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ Ἰατρός σέ ἀπόλυτο βαθμό. Ὁ ἄνθρωπος πρίν ἁμαρτήσει ἦταν ψυχικά καί σωματικά ὑγιής. Ὅταν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα παράκουσαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἁμάρτησαν, καὶ τότε ἀνάμεσα στά ἄλλα κακά ἐμφανίσθηκε καί ἡ ἀσθένεια. Ἄρχισε ἡ φθορά. Ἀμέτρητες ἀρρώστιες. Μία καταπολεμεῖται; ἄλλη παρουσιάζεται.

Ὁ ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνεχής γιά τήν ὑπερνίκηση τῆς φθορᾶς. Μάταιος κόπος, γιατί καμμιά ἀνθρώπινη δύναμη δέν μπορεῖ νά τή σταματήσει. Ἡ ἀποστολική περικοπή στέλνει ἕνα ἠχηρό μήνυμα. Ἡ φθορά ἀντιμετωπίζεται μέ τήν παρουσία καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας ποὺ θεραπεύει, ἀφυπνίζει, ἀνασταίνει καί θά ἔλθει κάποτε ἡ στιγμή ποὺ θά νικηθεῖ ἡ φθορά ὁριστικά.

Μέ τά θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐπικαλούμενος τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας γινόταν φανερό πῶς οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι διαχειρίζονταν τή φιλάνθρωπη καί σωτήρια δύναμη τοῦ Κυρίου μας, μία δύναμη ποὺ ξεχύθηκε στήν Ἐκκλησία μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔτσι ἄρχισε στή γῆ μία νέα πραγματικότητα μέσα στήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μέ τή ζωοποιό δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἀρχίζουν νά κερδίζουν νίκες κατά τῆς φθορᾶς. Ἄρρωστοι, γιά τούς ὁποίους οἱ γιατροί σήκωσαν τά χέρια καί εἶπαν ὅτι εἶναι ἀθεράπευτοι, θεραπεύτηκαν μέ τή μετάνοια καί τήν πίστη.

Οἱ ἄνθρωποι μέ τό φῶς τοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου διαλύουν τά σκοτάδια τῆς πλάνης καί ἀνακαλύπτουν τήν ἀλήθεια. Μέ τή χάρη Του νικοῦν τά πάθη, τά ἐλαττώματα ποὺ ὑπάρχουν στά βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ σάν ἄλλοι καρκίνοι φθείρουν καί καταστρέφουν τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Ἀντέχουν στά χτυπήματα τοῦ πόνου, τῆς συμφορᾶς, τῆς δοκιμασίας. Αὐτή ἡ καινούρια ζωή τοῦ Χριστοῦ ἐλευθερώνει καί ἰσχυροποιεῖ ἐκείνους ποὺ πραγματικά πιστεύουν. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο οἱ φθαρτοί καί γήινοι ἄνθρωποι γίνονται ἀπό τώρα υἱοί τοῦ Θεοῦ, συγκληρονόμοι Χριστοῦ.

Ἡ καινούργια αὐτή πραγματικότητα δέν ἔχει δοθεῖ στήν πληρότητά της. Ἡ νίκη κατά τῆς φθορᾶς δέν ἔγινε ἀκόμα ὁριστική. Οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται ἀκόμα κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Ἡ ἀνάσταση τῆς Ταβιθᾶ ἦταν ἕνα «σημεῖο», μία ἀπόδειξη τῆς ἀλλαγῆς ποὺ ἔφερε ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ἐνανθρώπησή Του. Ἡ ἀνάσταση ὅμως δέν ἦταν ὁριστική, γιατί ἡ Ταβιθά πέθανε καί πάλι. Τό ἴδιο καί ὁ Λάζαρος, τόν ὁποῖο ἀνέστησε τετραήμερο ὁ Κύριος. Ἑπομένως, ἡ ὁριστική ὑπερκίνηση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου θά γίνουν στή Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, στή Δευτέρα Παρουσία ποὺ ὅλοι μας πρέπει νά περιμένουμε.

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς περιγράφει πολύ καθαρά τήν ἡμέρα ἐκείνη. Μᾶς λέει πὼς ὅλα τότε θά ἀλλάξουν. Οἱ νεκροί θά ἀναστηθοῦν ἄφθαρτοι καί θά ἀποκτήσουν ἕνα σῶμα ντυμένο μέ οὐράνια δόξα. Ἡ ἀγωνία, ὁ πόνος, ἡ λύπη, ἡ ἀθλιότητα τοῦ κόσμου θά ἐξαφανιστοῦν. «Καινούς οὐρανούς καί γῆν  καινήν κατά τήν ὑπόσχεσιν αὐτοῦ προσδοκῶμεν», γράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Πόσο ἀλήθεια νοσταλγοῦμε τήν ἡμέρα ἐκείνη καί τήν ὥρα ποὺ θά ἐλευθερωθοῦμε ὁριστικά ἀπό τή φθορά καί τό θάνατο!

Μή λησμονοῦμε ὅμως, ἀδελφοί μου, ὅτι γιά νά συμμετάσχουμε στή χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ πρέπει τώρα νά ἀγωνιστοῦμε κατά τῶν παθῶν μας, κατά τῆς ἁμαρτίας. Τή δύναμη γιά τόν ἀγώνα αὐτόν μᾶς τήν προσφέρει πλούσια ὁ Χριστός μας ἄν τήν ζητήσουμε. Ὁ Θεός θέλει νά νικήσουμε. Μποροῦμε, ἀρκεῖ νά θελήσουμε κι ἐμεῖς ν’ ἀκολουθήσουμε τό δρόμο Του. Ἀμήν.