Έκλινε κεφαλήν…

«Κλίνει κορυφήν ο κλίνας ουρανούς»

Συνεργείο τηλεοράσεως

Ζητούνται μάρτυρες! Για να βεβαιωθεί το δικαστήριο την αλήθεια μιας υποθέσεως, ζητεί μάρτυρες, και μάλιστα μάρτυρες αυτόπτες και αυτήκοους. Στα δικαστήριο της Ιστορίας η σοβαρότερη υπόθεση είναι η υπόθεση του Ιησού Χριστού. Και το δικαστήριο αυτό επεκτείνεται στις ψυχές όλων των ανθρώπων.

Τί είναι ό Ιησούς Χριστός; Ζητούνται μάρτυρες, να βεβαιώσουν την ταυτότητα του Ιησού Χριστού.

Η ήμερα των Θεοφανείων είναι πλούσια σε τέτοιους μάρτυρες. Προσφέρει αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες. Προσφέρει ντοκουμέντα αδιάψευστα. Προσφέρει στοιχεία αδιάσειστα. Αν την εποχή εκείνη υπήρχε συνεργείο τηλεοράσεως στα ρείθρα του Ιορδάνη, θα φωτογράφιζε καταπληκτικά πράγματα και θα μαγνητοφωνούσε συγκλονιστικές φωνές, που θα βεβαίωναν τη μεγαλειώδη αλήθεια: Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Θεός που έγινε άνθρωπος. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Απλότητα Ευαγγελιστών

Την έλλειψη συνεργείων τηλεοράσεως αναπληρώνουν οι ιεροί Ευαγγελιστές. Με τα κιάλια της θεοπνευστίας τους βλέπουν το γεγονός της βαπτίσεως του Ιησού, και άπλα, πολύ άπλα το παρουσιάζουν. Αυτή η απλότητα των ιερών Ευαγγελιστών είναι μια απόδειξη της αληθινότητας του θαύματος. Μέσα σε λίγες γραμμές με πολύ απέριττο τρόπο παρουσιάζουν το συγκλονιστικότερο γεγονός της παγκόσμιας Ιστορίας, τη φανέρωση του Θεού.

Αν αυτό που διηγούνται πως συνέβη στον Ιορδάνη ποταμό δεν ήταν αλήθεια, αλλ’ ήταν παραμύθι της φαντασίας τους, θα το παρουσίαζαν μ’ ένα σωρό λεκτικά σχήματα και λογοτεχνικά μπιχλιμπίδια. Θα προσπαθούσαν με πολυλογία και επιχειρήματα και φανταχτερά λόγια να εντυπωσιάσουν και να θαμπώσουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν βλέπουμε στους Ευαγγελιστές. Μέσα σε λίγες λέξεις περικλείουν με υπερφυσική λιτότητα και απλότητα το μεγάλο γεγονός της Θεοφανείας. Να η ευαγγελική απλότητα: «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος. Και ιδού ανεώχθησαν αυτώ oι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν… Και ιδού φωνή εκ των ουρανών λέγουσα· Ούτος έστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματ. 3,16-17).

Ο ήλιος δεν έχει ανάγκη διαφημίσεως και προβολής. Αρκούν δυο λέξεις: Ανέτειλε ο ήλιος! Τα άλλα τα λέει ο ίδιος ο ήλιος με την ακτινοβολία και την ευεργετική του επίδραση. Ο ήλιος, η Τ ρ ι σ ή λιος Θεότης, φάνηκε στον Ιορδάνη. Δεν χρειαζόταν πολλά λόγια.

«Ευθύς»-Αναμάρτητος

Και όμως μέσα στα λίγα λόγια των Ευαγγελιστών κρύβονται τα μεγαλύτερα και δυνατότερα επιχειρήματα για τη Θεότητα του Ιησού Χριστού. Κρύβονται τέσσερις αψευδείς μάρτυρες.

1.Ο ένας τα νερά του Ιορδάνη. Δεν μπόρεσαν τα νερά να κρατήσουν για πολλή ώρα τον Ιησού Χριστό βαπτιζόμενο. Ή μάλλον δεν έμεινε ο Χριστός στα νερά του ποταμού. Ο Ευαγγελιστής υπογραμμίζει: «Ανέβη ευθύς από του ύδατος». Αμέσως, αστραπιαίως, ανέβηκε. Γιατί; Διότι ήταν αναμάρτητος. Στο βάπτισμα του Ιωάννου οι άνθρωποι εξομολογούντο τα αμαρτήματά τους. Και παρέμεναν μέσα στο νερό όλη την ώρα και με συντριβή έλεγαν τα αμαρτήματά τους. Όσο περισσότερα τα αμαρτήματα, τόσο περισσότερη ώρα έμεναν στο νερό. Μόνο ο Χριστός μόλις μπήκε, βγήκε. Δεν είχε αμαρτία. Δεν μπορούσε νάχει αμαρτία. Είναι ο μόνος, που δεν είχε ανάγκη βαπτίσεως. «Βάπτισμα αιτεί ο μη γνους αμαρτίαν».

Ζητεί από τον Ιωάννη να βαπτιστεί, για να «πληρώση» όλο το Νόμο, για να επικυρώσει το έργο του Βαπτιστού Ιωάννη, για να δώσει ένα τύπο του νέου βαπτίσματος, του χριστιανικού, και για ένα ακόμη λόγο, που θα τον δούμε στο τέλος. Μόνο για δικές του αμαρτίες δεν βαπτίσθηκε. Διότι δεν είχε δικές του. Και δεν είχε δικές του αμαρτίες, διότι είναι ο Αναμάρτητος, διότι είναι Θεός αληθινός.

 Άνοιξε η αυλαία του ουρανού

2.Τη Θεότητα του Ιησού Χριστού μαρτυρούν και οι ουρανοί. «Ιδού ανεώχθησαν αιτώ οι ουρανοί». Άνοιξε η αυλαία του ουρανού. Κάποτε άνθρωπος και Θεός ήσαν σε διαρκή κοινωνία. Τίποτε δεν χώριζε τον άνθρωπο από το Θεό. Αλλ’ ήρθε η αμαρτία και άπλωσε απέραντο το πέπλο της και έκρυψε το Θεό. Τυφλός ο άνθρωπος, τραγικός αναζητητής, έψαχνε μόνος να βρει το Θεό. Μα ο Θεός δεν βρίσκεται, δεν ανακαλύπτεται. Ο Θεός αποκαλύπτεται, φανερώνεται. Τη στιγμή της βαπτίσεως του Ιησού παραμερίζεται η αυλαία του ουρανού και φανερώνεται ο Τριαδικός Θεός. «Η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις».

Το άνοιγμα του ουρανού φέρνει στο προσκήνιο δυο μάρτυρες της Θεότητος του Χριστού. Είναι τα δυο άλλα πρόσωπα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος. Οικογενειακή υπόθεση, θα λέγαμε, το γεγονός των Θεοφανείων. Ανώτερη σε λάμψη και από αυτή την υπόθεση της Γεννήσεως του Χριστού.

Στη Γέννηση ο Θεός στέλνει αγγέλους, για να βεβαιώσουν το γεγονός. Στη Βάπτιση ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπτεται και βεβαιώνει τη Θεότητα του Χριστού. Στη Γέννηση βρέφος είδαμε το σαρκωμένο Θεό. Στη Βάπτιση τον βλέπουμε τέλειο άνδρα.

 Η φωνή του Πατρός

3.Έχουμε λοιπόν τη μαρτυρία του Πατέρα. Ας λέγουν όσα θέλουν άθεοι και άπιστοι, ασεβείς και αντίχριστοι. Οι κρίσεις τους καμία απολύτως σημασία δεν έχουν, διότι ποτέ τους δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με την υπόθεση «Ιησούς» και ποτέ τους δεν αγάπησαν το Χριστό. Το να ρωτά κανείς άθεους και άπιστους να πουν τη γνώμη τους για το Χριστό, είναι σαν να ρωτά τον ασπάλακα, δηλαδή τον τυφλοπόντικα να πει τη γνώμη του για τον ήλιο! Ο Ιησούς Χριστός δεν έχει ανάγκη από τις κρίσεις και τις γνώμες των ανθρώπων. Έχει τη γνώμη του Θεού Πατέρα. Έχει τη σφραγίδα του Ουρανού. Φωνή ακούσθηκε κατά τη Βάπτιση, η φωνή του ουρανίου Πατέρα, που αναγνωρίζει τον Υιό του: «Ούτος έστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα»..

Το Πνεύμα το Άγιο

4. Ύστερα έρχεται η μαρτυρία του Πνεύματος του Αγίου. Σαν κατάλευκο περιστέρι στέκει στην κεφαλή του Ιησού. Ο Χριστός είναι η πνευματική κεφαλή του κόσμου. Στο δικό μας κεφάλι αγριοπούλια φτερουγίζουν και αφήνουν τα αφοδεύματα των κακών λογισμών. Στην κεφαλή του Ιησού το Άγιο Πνεύμα φώλιαζε, και γι’ αυτό μόνο σοφία και αγιότητα υπήρχε μέσα στον Ιησού Χριστό.

 Δουλικό βάπτισμα

Περίλαμπρο το γεγονός των Θεοφανείων. Αποκαλυπτικό, Μοναδικό. Άπειρες οι θεολογικές του προεκτάσεις. Θάθελα μια όψη του θαύματος ιδιαίτερα να δούμε, που είναι ανθρώπινη, μας πλησιάζει και μας ταιριάζει περισσότερο. Είναι η ταπείνωση του Χριστού και η συγκατάβασή του.

Όλα τα στάδια της επί γης παρουσίας του είναι δείγματα άκρας συγκαταβάσεως. Ο Θεός όχι απλώς κατεβαίνει από τον ουρανό στη γη, αλλά συγκαταβαίνει, θα μπορούσε, δηλαδή, να κατέβη, αλλά με θεϊκή λάμψη και με υπερφυσικές διαστάσεις. Αυτό θάταν μια κατάβαση. Αλλ’ ο Χριστός δεν κάνει απλώς κατάβαση, κάνει συγκατάβαση. Κατεβαίνει στις ανθρώπινες διαστάσεις, και κάνει ενέργειες και πράξεις ταπεινές. Σαν δούλος συμπεριφέρεται, για να κάνει ελεύθερο τον άνθρωπο που ήταν δούλος.

Δουλικό και το βάπτισμα που παίρνει. «Ως άνθρωπος εν ποταμώ ήλθες, Χριστέ βασιλεύ. Και δουλικόν βάπτισμα λαβείν σπεύδεις, αγαθέ». Οι δούλοι σκύβουν συνήθως το κεφάλι μπροστά στον κύριό τους. Και ο Χριστός σκύβει το κεφάλι μπροστά στον Ιωάννη. Είναι ο Κύριος του κόσμου, ο «Δεσπότης των απάντων», και όμως σκύβει το κεφάλι σ’ έναν άνθρωπο. Ο Ιωάννης, ξέροντας ποιός είναι ο Χριστός, αντιδρά μπρος στην απαίτηση του. «Εγώ χρείαν έχω υπό σου βαητισθήναι και συ έρχη προς με;». Αδύνατον αυτό. Εγώ είμαι λυχνάρι. Εσύ είσαι το Φως. Εγώ είμαι ο δούλος· εσύ είσαι ο Κύριος. Πώς θα γίνει αυτό; «Πώς φωτίσει ο λύχνος το Φως; Πώς χειροθετήσει ο δούλος τον Δεσπότην;». Τελικά βέβαια ο Ιωάννης υποτάσσεται και προβαίνει στο βάπτισμα. Η ψυχή του σκιρτά που βλέπει τον Κύριο, μα το χέρι του τρέμει, που εγγίζει τήν «κορυφήν του Δεσπότου». «Χαίρει τη ψυχή και τρέμει τη χειρί». Κάτι που συμβαίνει και με τη θεία Κοινωνία. Χαίρεις και τρέμεις συγχρόνως.

 «Έκλινε…»

Έκλινε το κεφάλι. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Τέτοιες ταπεινές κλίσεις έχει και άλλες η ζωή του Χριστού. Είναι εκείνος, που «έκλινεν ουρανούς και κατέβη». Ταπεινώνεται ο ουρανός μπροστά στη γη. Είναι εκείνος, που έκλινε και έγειρε μέσα σε μια φτωχική φάτνη.Είναι εκείνος, που έκλινε τα γόνατα και γονάτισε και έπλυνε τα πόδια των Μαθητών του. Είναι Εκείνος, που έκλινε το κεφάλι πάνω στο Σταυρό. «Και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα». Αυτός τώρα έκλινε ταπεινά το κεφάλι στον Ιωάννη, «Κλίνει κορυφήν ο κλίνας ουρανούς».

Γιατί άραγε; Πέρα απ’ το υπόδειγμα ταπεινώσεως, που ήθελε να μας αφήσει, το έκανε και για άλλους λόγους. Ο ένας αναφέρεται στην ευχή: «Κλίνον, Κύριε, το ους σου και επάκουσον ημών ο εν Ιορ­δάνη βοητισθήναι καταδεξάμενος…». Έσκυψε για να μας ακούσει, να αφουγκραστεί τον ανθρώπινο πόνο. Ο Χριστός ακούει, μας ακούει. Ακούει την παράκλησή μας. Αρκεί εμείς να ακούμε και να υποκρούουμε σ’ Αυτόν. «Αυτού ακούετε…».

Έσκυψε, για ν’ αγιάσει τα ύδατα και ολόκληρη την άψυχη φύση. Υπέστη και η υλική κτίση τις συνέπειες της αμαρτίας. Κι έρχεται ο Χριστός, ο Λυτρωτής. Λυτρώνει τον άνθρωπο, αλλ’ αγιάζει κι όλη τη φύση. «Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις…».

Έσκυψε ο Χριστός μέσα στον Ιορδάνη. Κι ο Ιορδάνης αλλάζει πορεία. «Η θάλασσα είδε και έφυγεν, ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω».

Ν’ αλλάξει «τον ρουν» του κόσμου

Αδελφοί μου! Ο Χριστός ήρθε και άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας. Το ποτάμι τής ζωής κυλούσε καταστρεπτικά, και έτρεχε προς το θάνατο. Ο Παντοδύναμος Ιησούς έρχεται κι αλλάζει τη ροή του ποταμού. Το ποτάμι της ζωής κυλά ευεργετικά και τρέχει και καταλήγει σε αιώνια ζωή.

Και σήμερα μόνο ο Χριστός μπορεί ν’ αλλάξει τη ροή του κόσμου. Ρεύματα ιδεολογικά, ρεύματα διάφορα, ορμητικά έχουν εισορμήσει. Ο κόσμος κινδυνεύει. Χείμαρρος κατακλυσμιαίος το κακό. Ποιός μπορεί να το σταματήσει; Μόνο ο Χριστός. Και η δική μας, η προσωπική ζωή δεν κυλά σωστά. Ποιός μπορεί να κάνει τη σωτηριώδη στροφή; Μόνο ο Χριστός,

Έλα, Κύριε, αγίασέ μας, συ που αγίασες τα ύδατα. Φώτισέ μας, συ που φωτίζεις τα σύμπαντα. Φώτισέ μας με το φως της θεογνωσίας. Να σε γνωρίσουμε, να σε πιστέψουμε, να σε ζήσουμε.

 (Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη. «Σημεία Θεοφανείας»)