Κυ­ρια­κὴ 25 Ἰ­α­νου­α­ρί­ου 2015 - Τοῦ Ἁ­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου τοῦ Θε­ο­λό­γου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 4

Κυ­ρια­κὴ 25 Ἰ­α­νου­α­ρί­ου 2015

Τοῦ Ἁ­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου τοῦ Θε­ο­λό­γου

Ἑ­βρ. ζ΄ 26 - η΄ 2

«Τοι­οῦ­τος ἡ­μῖν ἔ­πρε­πεν ἀρ­χι­ε­ρεύς, ὅ­σιος, ἄ­κα­κος, ἀ­μί­αν­τος»

Γιά ποι­όν μι­λά­ει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος; Ποι­όν ἀρ­χι­ε­ρέ­α, ἀ­γα­πη­τοί μου, ἔ­χει ὑ­π’ ὄ­ψιν του, ὅ­ταν τόν προ­βάλ­λει σάν τόν ἀ­πο­λύ­τως ὅ­σιο, ἄ­κα­κο καί ἀ­μί­αν­το; Ἔ­χει μπρο­στά στά μά­τια του καί μέ­σα στήν καρ­διά του τόν Κύ­ριό μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­ναι ἀρ­χι­ε­ρέ­ας στόν αἰ­ώ­να.

Αὐ­τός ἦλ­θε νά προ­σφέ­ρει θυ­σί­α γιά τή σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου γέ­νους τόν ἑ­αυ­τό Του. Αὐ­τός ἦ­ταν ὁ θύ­της καί τό θῦ­μα, ὁ θυ­σιά­ζων καί ὁ θυ­σι­α­ζό­με­νος, ὁ προ­σφέ­ρων καί ὁ προ­σφε­ρό­με­νος. Αὐ­τός εἶ­ναι «ὁ ἀ­μνός τοῦ Θε­οῦ ὁ αἴ­ρων τήν ἁ­μαρ­τί­αν τοῦ κό­σμου». Οἱ ἀ­πό ἀν­θρώ­πους ἀρ­χι­ε­ρεῖς προ­σέ­φε­ραν καί προ­σφέ­ρουν θυ­σί­ες ὑ­πέρ τοῦ λα­οῦ, ἀλ­λά καί ὑ­πέρ τοῦ ἑ­αυ­τοῦ τους, δι­ό­τι καί αὐ­τοί ὡς ἄν­θρω­ποι, ὅ­σο εὐ­σε­βεῖς κι ἄν νο­η­θοῦν, δέν παύ­ουν νά ἐ­χουν ἀ­δυ­να­μί­ες καί ἁ­μαρ­τί­ες. Ὁ Χρι­στός μας, ὅ­μως, ἦ­ταν ὁ ἀ­πο­λύ­τως ἀ­να­μάρ­τη­τος καί ἅ­γιος, ἐξ ὁ­λό­κλη­ρου ἀ­φο­σι­ω­μέ­νος καί ὑ­πά­κου­ος πρός τόν Θε­όν Πα­τέ­ρα. Ἀ­μί­αν­τος, χω­ρίς καμ­μί­α προ­πα­το­ρι­κή κλί­ση, χω­ρίς ἴ­χνος μο­λυ­σμοῦ. Γι’ αὐ­τό καί προ­βάλ­λε­ται σάν τό τε­λει­ώ­τα­το πρό­τυ­πο καί πα­ρά­δειγ­μα γιά τούς ἀρ­χι­ε­ρεῖς ὅ­λων τῶν αἰ­ώ­νων. Κά­θε ἀρ­χι­ε­ρέ­ας Ἐ­κεῖ­νον πρέ­πει νά ἀν­τι­γρά­φει.

Ἀλ­λά τί­θε­ται τό ἐ­ρώ­τη­μα: εἶ­ναι δυ­να­τόν ἕ­νας ἄν­θρω­πος, ὅ­σο εὐ­σε­βής κι ἄν νο­η­θῆ, νά φθά­σει στό ὕ­ψος τῆς ἀ­πό­λυ­της ἀ­ρε­τῆς καί ἁ­γι­ό­τη­τας τοῦ Κυ­ρί­ου; Βε­βαί­ως ὄ­χι. Εὐ­τυ­χῶς, ὅ­μως, γιά τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας, ὑ­πῆρ­ξαν καί ὑ­πάρ­χουν ἀρ­χι­ε­ρεῖς μέ βα­θειά εὐ­λά­βεια, μέ θαυ­μα­στή ὑ­πα­κο­ή στό Θε­ό, μέ ἁ­γνό­τη­τα ψυ­χῆς, μέ ἁ­γι­ό­τη­τα. Ἔ­χουν ἐ­πί­γνω­ση τῆς εὐ­θύ­νης τοῦ ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κοῦ τους ἀ­ξι­ώ­μα­τος, κα­τα­νό­η­ση τῆς ἀ­πο­στο­λῆς τους, συ­ναί­σθη­ση τῶν κα­θη­κόν­των τους ἀ­πέ­ναν­τι Θε­οῦ καί ἀν­θρώ­πων.

Ἕ­νας τέ­τοι­ος ἀρ­χι­ε­ρέ­ας, στο­λι­σμέ­νος μέ ἀ­ρε­τές, ἀ­γω­νι­στής καί νι­κη­τής στό στί­βο τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀ­γώ­νων κα­τά τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν, ποι­η­τής – κή­ρυ­κας τοῦ Θεί­ου λό­γου, μι­μη­τής τοῦ Χρι­στοῦ μας ὑ­πῆρ­ξε καί ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος, τοῦ ὁ­ποί­ου τή μνή­μη ἑ­ορ­τά­ζει σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας. Δο­κι­μά­στη­κε σκλη­ρά ἀ­πό λα­ϊ­κούς καί κλη­ρι­κούς. Ὅ­ταν ἔ­γι­νε Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πος Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως βρῆ­κε ἕ­να μό­νο Ὀρ­θό­δο­ξο Να­ό, τῆς Ἁ­γί­ας Ἀ­να­στα­σί­ας, καί ἄρ­χι­σε τόν ἀ­γώ­να ἐ­ναν­τί­ον τῆς αἱ­ρέ­σε­ως, μέ πρα­ό­τη­τα, τα­πει­νό φρό­νη­μα ἀλ­λά καί ἀ­γω­νι­στι­κό­τη­τα. Καί, ὅ­ταν στή Σύ­νο­δο τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης, οἱ ἐ­χθροί του τόν πο­λέ­μη­σαν μέ λύσ­σα, ὁ Ἅ­γιος Γρη­γό­ριος, γιά τήν εἰ­ρή­νη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πα­ραι­τή­θη­κε ἀ­πό τόν Ἀρ­χι­ε­πι­σκο­πι­κό θρό­νο καί γύ­ρι­σε στή Να­ζια­νζό ὡς Ἐ­πί­σκο­πος. Δέν τό θε­ώ­ρη­σε ὑ­πο­τι­μη­τι­κό, για­τί ἦ­ταν ἄν­θρω­πος ἄ­κα­κος, μί­α ἀ­λη­θι­νά με­γά­λη ψυ­χή.

Πάν­το­τε θερ­μός στήν πί­στη, κα­θο­δη­γοῦ­σε τό λα­ό του καί πρω­το­στα­τοῦ­σε σέ ἔρ­γα ἀ­γά­πης. Στή θέ­ση τοῦ «ἐ­γώ» εἶ­χε τό σύν­θη­μα: Ὅ­λα γιά τή δό­ξα τοῦ Θε­οῦ, ὅ­λα στήν ὑ­πη­ρε­σί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ἰ­δι­αί­τε­ρα στήν ση­με­ρι­νή ἐ­πο­χή τῆς κρί­σης τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀ­ξι­ῶν, εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­το νά βα­δί­σου­με ὅ­λοι, κλη­ρι­κοί καί λα­ϊ­κοί, στά ἴ­δια μέ ἐ­κεί­νου ἴ­χνη. Νά μι­μη­θοῦ­με τήν ἀ­νε­κτι­κό­τη­τά του, νά ἀν­τι­γρά­ψου­με τήν τα­πει­νο­φρο­σύ­νη του, νά προ­σπα­θή­σου­με νά ἐ­φαρ­μό­σου­με τή συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τά του, νά ἀ­κο­λου­θή­σου­με τό πνεῦ­μα τῆς θυ­σί­ας καί τῆς αὐ­τα­παρ­νή­σε­ώς του.

Ἀ­γα­πη­τοί μου, μο­νάχα οἱ ἀ­λη­θι­νά πνευ­μα­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες μπο­ροῦν νά δι­α­δρα­μα­τί­σουν κα­θο­δη­γη­τι­κό ρό­λο, νά γί­νουν οἱ μπρο­στά­ρη­δες σέ μί­α κοι­νω­νί­α πού πα­ρα­παί­ει ἀ­πό ἔλ­λει­ψη προ­σα­να­το­λι­σμοῦ καί ἠ­θι­κῶν προ­τύ­πων. Καί τό βά­ρος αὐ­τῆς τῆς ἀ­πο­στο­λῆς πέ­φτει σέ ὅ­λους μας καί ἰ­δι­αί­τε­ρα στό φυ­τώ­ριο πού λέ­γε­ται Χρι­στι­α­νι­κή οἰ­κο­γέ­νεια. Ἐ­κεῖ μέ­σα θά βλα­στή­σουν αὔ­ριο τά μυ­ρί­πνο­α ἄν­θη τῆς ἀ­ρε­τῆς. Ἀρ­κεῖ νά βρε­θοῦν μη­τέ­ρες σάν τήν ἁ­γί­α Νόν­να, τή μη­τέ­ρα τοῦ Ἁ­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου, πού θά προ­σα­να­το­λί­ζουν τίς νέ­ες ψυ­χές πρός τά ἄ­νω, πρός τόν Σω­τή­ρα μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό. Ἀ­μήν.