Κυ­ρια­κὴ Η΄ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς 8 Ἰ­ου­νί­ου 2014

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 23

Κυ­ρια­κὴ Η΄ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς

8 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ἰ­ω­άν­νου ζ΄, 37-52, η΄12

Ἡ ση­με­ρι­νὴ Κυ­ρια­κή της Πεν­τη­κο­στῆς, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, εἶ­ναι ἡ γε­νέ­θλιος ἡ­μέ­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Ἡ οἰ­κο­νο­μί­α τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας εἶ­ναι «ἀ­πο­κε­κρυμ­μέ­νη ἀ­πὸ τῶν αἰ­ώ­νων ἐν τῷ Θε­ῷ τῷ τὰ πάν­τα κτί­σαν­τι διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ἵ­να γνω­ρι­σθῇ νῦν ταῖς ἀρ­χαῖς καὶ ταῖς ἐ­ξου­σί­αις ἐν τοῖς ἐ­που­ρα­νί­οις διὰ τῆς ἐκ­κλη­σί­ας ἡ πο­λυ­ποί­κι­λος σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ».

Ἐ­δῶ βλέ­που­με νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται πο­λὺ βα­σι­κὲς ἀ­λή­θει­ες: α) Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­πάρ­χει «πρὸ πάν­των τῶν αἰ­ώ­νων» στὸ Πρό­σω­πο τοῦ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, β) εἶ­ναι ἀ­πο­κε­κρυμ­μέ­νη, για­τί ἀ­κό­μα δὲν εἶ­χε δη­μι­ουρ­γη­θεῖ ὁ κό­σμος καὶ ἔ­πρε­πε ὁ Θε­ὸς Λό­γος νὰ σαρ­κω­θεῖ ἐν χρό­νῳ, γ) τὰ πάν­τα ἐ­κτί­σθη­σαν διὰ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ, ποὺ εἴ­ναι  «εἰ­κὼν τοῦ Θε­οῦ τοῦ ἀ­ο­ρά­του» καὶ ὁ τε­λι­κὸς προ­ο­ρι­σμὸς τῆς ὕ­παρ­ξής μας καὶ δ) ἐ­γνω­ρί­σθη διὰ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἡ πο­λυ­ποί­κι­λος σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ.

Σή­με­ρα πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται ἡ με­γά­λη ὑ­πό­σχε­ση τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης, ποὺ εἶ­ναι ὁ ἐρ­χο­μὸς τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Ἡ Πα­λαι­ὰ Δι­α­θή­κη ἦ­ταν ἡ ὑ­πό­σχε­ση γιὰ τὸν ἐρ­χο­μὸ τοῦ Χρι­στοῦ στὸν κό­σμο. Μᾶς ἀ­πε­κά­λυ­ψε μὲ ἀν­θρώ­πι­νο τρό­πο τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Θε­οῦ στὸν κό­σμο. Ἡ κά­θο­δος τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος ἀ­πε­κά­λυ­ψε τὸ πλή­ρω­μα τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ καὶ σω­σμέ­νου ἀν­θρώ­που.

Ὁ Χρι­στὸς χρη­σι­μο­ποι­εῖ τὸ στοι­χεῖ­ο τοῦ νε­ροῦ γιὰ νὰ μᾶς πα­ρα­πέμ­ψει στὴ ζω­τι­κὴ ἐ­νέρ­γεια τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Τὸ «ὕ­δωρ τὸ ζῶν, δη­λα­δὴ αὐ­τὸ ποὺ χο­ρη­γεῖ τὴ ζω­ὴ στὸν ἄν­θρω­πο, εἶ­ναι τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα. Κα­τὰ τὴ διά­ρκεια τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ κό­σμου «πνεῦ­μα Θε­οῦ ἐ­πε­φέ­ρε­το ἐ­πά­νω τοῦ ὕ­δα­τος». Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀγ­κα­λιά­ζει ὁ­λό­κλη­ρο τὸν κό­σμο καὶ μὲ τὴν πνο­ὴ του ζω­ο­ποι­εῖ τὰ πάν­τα.  Καὶ στὴ δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ ἀν­θρώ­που γί­νε­ται ἀ­να­φο­ρὰ γιὰ «πνο­ὴ ζω­ῆς», μὲ τὴν ὁ­ποί­α ὁ Θε­ὸς ἐ­νε­φύ­ση­σε τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα στὸν ἄν­θρω­πο. Χω­ρὶς τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ὁ ἄν­θρω­πος δὲν μπο­ρεῖ νὰ εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νὴ καὶ ζων­τα­νὴ ὕ­παρ­ξη. Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀ­νυ­ψώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὸ βι­ο­λο­γι­κὸ ἐ­πί­πε­δο στὸ χῶ­ρο τῆς ζω­ῆς τοῦ Θε­οῦ.

Ὁ κό­σμος τῆς ἐ­πο­χῆς μας ὅ­μως δὲν πα­ρου­σι­ά­ζε­ται πρό­θυ­μος νὰ ἀ­πο­δε­χθεῖ τὶς ἀ­λή­θει­ες ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ἡ ἑ­ορ­τὴ τῆς Πεν­τη­κο­στῆς. Ἡ ση­με­ρι­νὴ κοι­νω­νί­α, δυ­στυ­χῶς, υἱ­ο­θε­τεῖ ἀν­τι­πνευ­μα­τι­κὰ στη­ρίγ­μα­τα. Ἐν­θαρ­ρύ­νει τὴ δι­ά­σπα­ση τῆς ἀν­θρώ­πι­νης φύ­σης καὶ ἐγ­κλω­βί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο στὸ ἀ­το­μι­κὸ ἐ­γώ. Ἡ τρα­γω­δί­α τοῦ ση­με­ρι­νοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ὅ­τι πι­στεύ­ει πὼς μὲ τὴ μο­να­ξιὰ του ἀ­μύ­νε­ται καὶ δι­α­σώ­ζει τὴν ἀν­θρω­πιά του, ἐ­νῶ στὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τὴν κα­τα­δι­κά­ζει καὶ τὴν ἐ­ξον­τώ­νει.

Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ἀ­πο­κα­θι­στᾶ τὴν κοι­νω­νί­α τῆς ἀ­γά­πης ἀ­νά­με­σα στὸ Θε­ὸ καὶ τοὺς ἀν­θρώ­πους. Μό­νον ἔ­τσι δι­α­λύ­ε­ται ἡ σύγ­χυ­ση καὶ ἡ δι­ά­σπα­ση καὶ ἀ­πο­κα­θί­στα­ται ἡ ἑ­νό­τη­τα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα μᾶς χα­ρί­ζει τὸ ζω­ο­ποι­ὸν ὕ­δωρ ἀ­πὸ τὸ ὁ­ποῖ­ο ρέ­ει ἡ χρη­στό­τη­τα, ἡ κα­λω­σύ­νη, ἡ ἀ­γα­θω­σύ­νη, ἡ ἀ­γά­πη. Κι ἔ­τσι τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα ζω­ο­ποι­εῖ τὰ ἀν­θρώ­πι­να πρό­σω­πα.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ὁ Κύ­ριος δι­α­λύ­ει τὰ ἀ­βά­στα­χτα σκο­τά­δια τῆς ζω­ῆς μας, ὅ­ταν μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει: «Ἐ­γὼ εἰ­μι τὸ φῶς τοῦ κό­σμου». Τὸ φῶς, ποὺ χα­ρί­ζει καὶ προ­ά­γει τὴ ζω­ή, εἶ­ναι ἡ κοι­νω­νί­α τῆς χρη­στό­τη­τας καὶ τῆς ἀ­γά­πης. Μᾶς τὴν προ­σφέ­ρει ὁ Κύ­ριος μὲ τὸ Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, ποὺ «συγ­κρο­τεῖ ὅ­λον τὸν θε­σμὸ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας». Γι’ αὐ­τὸ καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι καὶ θὰ εἶ­ναι «τὸ στε­ρέ­ω­μα, ἡ κα­τα­φυ­γὴ καὶ ἡ σω­τη­ρί­α μας». Ἀ­μήν.