29 Ἰ­ου­νί­ου 2014 - Τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων Πέ­τρου καὶ Παύ­λου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 26

Τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων Πέ­τρου καὶ Παύ­λου

29 Ἰ­ου­νί­ου 2014

Ματ­θαί­ου ι­στ΄ 13 – 19

Σή­με­ρα, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ἑ­ορ­τά­ζει τὴ μνή­μη τῶν Ἁ­γί­ων Πρω­το­κο­ρυ­φαί­ων Ἀ­πο­στό­λων Πέ­τρου καὶ Παύ­λου. Οἱ δύ­ο αὐ­τοὶ Ἀ­πό­στο­λοι ὑ­πῆρ­ξαν οἱ πρῶ­τοι με­τα­ξὺ τῶν ἄλ­λων Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων καὶ οἱ με­γά­λοι κή­ρυ­κες τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Αὐ­τοὶ οἱ δύ­ο κα­θὼς καὶ οἱ ἄλ­λοι ἕν­δε­κα ἀ­πό­στο­λοι, τοὺς ὁ­ποί­ους τι­μοῦ­με ὅ­λους μα­ζὶ αὔ­ριο, εἶ­ναι οἱ στῦ­λοι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Θε­με­λί­ω­σαν ὅ­λο τὸ οἰ­κο­δό­μη­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας πά­νω στὴν ἀ­σά­λευ­τη πέ­τρα τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ ὁ­ποί­α δὲν πρό­κει­ται νὰ με­τα­κι­νη­θεῖ πο­τέ, δι­ό­τι σύμ­φω­να μὲ τοὺς λό­γους τοῦ Κυ­ρί­ου, «πύ­λαι ᾅ­δου οὐ κα­τι­σχύ­σου­σιν αὐ­τῆς». Γι’ αὐ­τὸ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μᾶς λέ­γε­ται καὶ Ἀ­πο­στο­λι­κή.

Τί εἶ­ναι ὅ­μως Ἐκ­κλη­σί­α; Ἐκ­κλη­σί­α εἶ­ναι ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ στὴ γῆ. Δὲν εἶ­ναι ἕ­νας ἀν­θρώ­πι­νος Ὀρ­γα­νι­σμὸς ἢ ἕ­να ἀν­θρώ­πι­νο κα­τα­σκεύ­α­σμα, ἀλ­λὰ ἀ­πο­κά­λυ­ψη Θε­οῦ. Καὶ ἡ ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι πέ­ρα ἀ­πὸ τὴ λο­γι­κή τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ Θε­ὸς δὲν ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται στοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ δὲν μπο­ροῦν νὰ ἀν­τέ­ξουν τὴν φα­νέ­ρω­σή Του, ἀλ­ποὺ δὲ θέ­λουν νὰ σω­θοῦν. Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ οὔ­τε ἀ­πο­κά­λυ­ψη τοῦ Θε­οῦ ὑ­πάρ­χει, οὔ­τε σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸ κή­ρυγ­μα τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν δι­δα­σκα­λί­α τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, οὔ­τε Ἐκ­κλη­σί­α ὑ­πάρ­χει, οὔ­τε Ὀρ­θο­δο­ξί­α, ποὺ θὰ πῇ ἀ­λή­θεια. Ἀ­λή­θεια εἶ­ναι ὁ Χρι­στός καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α Του. Καὶ τὴν ἀ­λή­θεια αὐ­τὴ τὴν κη­ρύτ­τουν ἀ­λάν­θα­στα οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι καὶ τὴν δι­δά­σκουν ὀρ­θὰ οἱ δι­ά­δο­χοι τῶν Ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες. Ὁ ἄν­θρω­πος βρί­σκει τὸ Θε­ὸ μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α. Ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α δὲν ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται ὁ Θε­ὸς στοὺς ἀν­θρώ­πους, γι’ αὐ­τὸ καὶ ἐ­κτὸς Ἐκ­κλη­σί­ας δὲν ὑ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α.

Ἐ­δῶ λοι­πόν, μέ­σα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­πο­κα­λύ­πτε­ται μό­νο ὅ­λο τὸ θαῦ­μα τοῦ Θε­οῦ, ποὺ εἶ­ναι ἡ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Ἐ­ὰν θέ­λα­με νὰ ποῦ­με τί εἶ­ναι θαῦ­μα, αὐ­τὸ θὰ λέ­γα­με: Θαῦ­μα εἶ­ναι ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Οὔ­τε ὁ ἄν­θρω­πος σώ­ζε­ται χω­ρὶς τὴ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ, οὔ­τε τὸ θαῦ­μα γί­νε­ται γιὰ ἄλ­λο λό­γο, πα­ρὰ μό­νο γιὰ τὴ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που. Ὁ Θε­ὸς φα­νε­ρώ­νε­ται στὸν ἄν­θρω­πο γιὰ ἕ­να καὶ μό­νο σκο­πό, γιὰ νὰ τὸν σώ­σει ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α. Καὶ ὁ ἄν­θρω­πος σώ­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α ὅ­ταν με­τα­νο­ή­σει εἰ­λι­κρι­νὰ καὶ δε­χθεῖ μέ­σα του μὲ πί­στη τὴ Θεί­α Χά­ρη.

Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μας ὅ­πως λέ­γε­ται Ἀ­πο­στο­λι­κή, Ἐκ­κλη­σί­α τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ λε­χθεῖ καὶ Ἐκ­κλη­σί­α τῶν θαυ­μά­των, δη­λα­δὴ τῆς φα­νέ­ρω­σης τοῦ Θε­οῦ. Τὰ θαύ­μα­τα τοῦ Θε­οῦ μό­νο μέ­σα στὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α ἐ­νερ­γοῦν­ται. Ὅ,τι γί­νε­ται ἔ­ξω ἀ­πὸ τὴν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α καὶ λέ­γε­ται θαῦ­μα δὲν εἶ­ναι θαῦ­μα τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ ψέ­μα τοῦ δι­α­βό­λου. Καὶ ἐ­δῶ πά­λι χρει­ά­ζε­ται με­γά­λη προ­σο­χή, δι­ό­τι ὁ δι­ά­βο­λος εὔ­κο­λα με­τα­βάλ­λε­ται σὲ ἄγ­γε­λο τοῦ φω­τὸς καὶ ὁ­δη­γεῖ τοὺς ἀν­θρώ­πους στὴν πλά­νη καὶ στὴν προ­σκύ­νη­σή του.

Δὲν εἶ­ναι μί­α ἁ­πλὴ ὑ­πό­θε­ση τὸ θαῦ­μα, ἀλ­λὰ ἡ ἔμ­πρα­κτη φα­νέ­ρω­ση τῆς ἀ­λή­θειας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Δὲν εἶ­ναι τὸ θαῦ­μα τό­σο ἁ­πλὸ οὔ­τε με­τρι­έ­ται μὲ τὸ πλῆ­θος τῶν ἀν­θρώ­πων, ποὺ προ­στρέ­χουν στὸν τό­πο, ποὺ ἔ­γι­νε. Ὅ­ταν ὁ Θε­ὸς φα­νε­ρώ­θη­κε στὸν Μω­ϋ­σῆ, δὲν ὑ­πῆρ­χε ἄλ­λος ἐ­κεῖ. Ὁ προ­φή­της ἦ­ταν μό­νος του. Καὶ ὅ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς θαυ­μα­τουρ­γοῦ­σε, ἔ­λε­γε σὲ αὐ­στη­ρὸ τό­νο νὰ μὴν τὸ ποῦν σὲ κα­νέ­ναν. Καὶ ὅ­ταν πά­λι ὁ Κύ­ριος ἔ­βλε­πε τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ προ­στρέ­χουν πολ­λοὶ σ’ αὐ­τόν, γιὰ νὰ δοῦν πῶς θαυ­μα­τουρ­γεῖ, θε­ρά­πευ­ε τὸν ἄρ­ρω­στο γρή­γο­ρα, καὶ ἔ­φευ­γε. Τὸ θαῦ­μα δὲν γί­νε­ται, γιὰ νὰ ἱ­κα­νο­ποι­ή­σει τὴν πε­ρι­έρ­γεια τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ σώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο.

Τὸ ἴ­διο βλέ­πο­με καὶ στὴν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου κα­θὼς καὶ στὴν ἔν­δο­ξη Ἀ­νά­λη­ψή Του. Ἐμ­φα­νί­ζε­ται σὲ λί­γους ἀν­θρώ­πους, καὶ ὄ­χι σὲ πολ­λούς. Αὐ­τός, ποὺ βλέ­πει ἕ­να θαῦ­μα, βλέ­πει μὲ τὰ μά­τια του τὸ Θε­ὸ, τρέ­μει ἀ­πὸ τὸ φό­βο του, δι­ό­τι δὲν μπο­ρεῖ νὰ βα­στά­ξει τὴ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Θε­οῦ, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς ἔ­γι­νε καὶ μὲ τὸν ση­με­ρι­νὸ ἑ­ορ­τα­ζό­με­νο Ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο, ὅ­ταν βά­δι­ζε στὴ Δα­μα­σκὸ καὶ τοῦ ἀ­πο­κα­λύ­φθη­κε ὁ Κύ­ριος, ἔ­πε­σε κά­τω καὶ ἔ­μει­νε τυ­φλός.

Τὰ θαύ­μα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοὶ, εἶ­ναι ἀ­λή­θεια ὅ­τι καὶ στὶς μέ­ρες μας γί­νον­ται. Ἀλ­λὰ πί­στη στὸ θαῦ­μα δὲν θὰ πεῖ νὰ προ­στρέ­ξω γρή­γο­ρα ἐ­κεῖ ποὺ φά­νη­κε κά­τι ὅ­τι εἶ­ναι θαῦ­μα, ἀ­κό­μη καὶ ὅ­ταν εἶ­ναι θαῦ­μα. Ἀλ­λὰ θαῦ­μα θὰ πεῖ νὰ κλά­ψω γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μου. Αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα κή­ρυ­ξαν οἱ Ἅ­γιοι Ἀ­πό­στο­λοι, αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα δί­δα­ξαν οἱ Ἅ­γιοι Πα­τέ­ρες καὶ αὐ­τὸ τὸ θαῦ­μα δέ­χε­ται καὶ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ μας. Ἀ­μήν.