Ενώπιον της Φάτνης

Του Αρχιμ. Ιάκωβου Κανάκη στην Romfea.gr

---

Η θεώρηση των φιλοσόφων μοιάζει πλέον πολύ λίγη, όπως και τα λεγόμενα του Νεστορίου και των Μονοφυσιτών. Δεν μπορούν να σταθούν, αφού ο «Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσε ἐν ἡμῖν».
Όλα άλλαξαν με το «ναι» της Παναγίας, τότε που η Σάρκωση του Θεού Λόγου πραγματοποιήθηκε με την συνέργεια του ανθρώπου. Δεν ξανάγινε αυτό!
Η Σάρκωση κατήργησε τις θρησκείες, ως «ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων», ενώ η Αποκάλυψη συνεχίζεται από την Παλαιά Διαθήκη και κορυφώνεται στην Καινή.
Η δυσοσμία της φθοράς και του θανάτου δεν υπάρχει πια και την θέση της παίρνει η ευωδία, το άρωμα της Θείας συγκαταβάσεως.

Δεν υφίσταται για την θεολογία μας καμία «ικανοποίηση της Θείας δικαιοσύνης».
Δεν σχετίζεται καθόλου με μια τέτοια θεώρηση το σχέδιο του Θεού, αλλά με την θέλησή Του «νά ἁγιασθεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τό ἀνθρώπινό Του».
Ένα μυστήριο τελεσιουργείται, είναι η ένωση των δύο φύσεων ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως και αδιαιρέτως στο πρόσωπό Του.
Αυτό είναι το μεγάλο γεγονός των Χριστουγέννων, το οποίο με τόση λαμπρότητα εορτάζουμε στους ναούς μας.
Γεγονός για το οποίο η Εκκλησία μάς προετοιμάζει εδώ και καιρό.
Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, επειδή θέλει να ενωθεί με το πλάσμα Του και θα το έκανε άσχετα με το αν θα γινόταν η πτώση του ανθρώπου.
Όμως, με την Ενανθρώπησή Του, τα θεμέλια της πτώσης καταστράφηκαν, τα δεινά της καταργήθηκαν, ενώ η Ανάστασή Του ουσιαστικά κατήργησε τον θάνατο.
Η πόρτα έχει ανοίξει και μπορεί όποιος θέλει να την διαβεί. Υπάρχει ήδη ο δίαυλος επικοινωνίας των επουρανίων και των επιγείων.
Είναι τότε που το πέπλο έχει σηκωθεί και οι «βλέποντες», οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι άγιοι απολαμβάνουν την θέα του προσώπου Του. Το γεγονός της Σαρκώσεως είναι όντως «Tο γεγονός» και αποτελεί δόγμα της Πίστης μας.
Αποτελεί διδασκαλία των Πατέρων μας ότι η ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Χριστού είναι «πλήρεις, ἀπόλυτες, ξεκάθαρες καί πολύ εὐδιάκριτες, σέ ἀπόλυτη ὀντολογική διάκριση μεταξύ τους ἀλλά ταυτόχρονα καί ἀπόλυτη ὀντολογική σχέση».
Η σάρκα μας που γίνεται σάρκα Του μπορεί να ξαναγίνει σάρκα μας και να μας αγιάσει μπορούμε να λάβουμε όλα τα μοναδικά χαρίσματα αυτής της ένωσης.
Τα αδιανόητα των προ της Σαρκώσεως γίνονται τώρα ορατά και βιώσιμα. Η ύπαρξή μας μπορεί να δεχθεί τα αποτελέσματα της ένωσής μας με το Σώμα Του και το Αίμα Του. Αυτά κάνουν την ζωογόνηση της όλης ύπαρξης και σηματοδοτούν την αιώνια προοπτική της.
Η ένωση του ανθρώπου με τον άφθαρτο και τον αθάνατο Θεό οδηγεί στην αφθαρσία και στην αθανασία.
Τέτοια μεγάλα τελεσιουργούνται κάθε φορά που η Εκκλησία μας, με την φωνή της, την θεολογία της και την υμνολογία της μάς αναφέρει τη λέξη «σήμερον», αφού «σήμερον γεννᾶται», «σήμερον κρεμᾶται» κ.τ.λ.
Όλα τα παραπάνω κατανοούνται περισσότερο με την καρδιά κατά το «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».
Υπάρχει, και είναι δεδομένος ο δρόμος, ο τρόπος, πώς φθάνει ο άνθρωπος στην επίγνωση του Θείου. Η κάθαρση από τα πάθη οδηγεί στον φωτισμό και στην συνέχεια στον αγιασμό.
Η χάρις του Θεού έλκεται από τον αγώνα του χριστιανού και δίνει δύναμη και διάθεση για νέο αγώνα. Αυτή η διαδικασία θά συνεχίζετε μέχρι τον τελικό προορισμό. Τότε πού ονομάζουμε τον άνθρωπο «θεό κατά χάρη».
Αναλογιζόμενοι το ύψος που μας έδωσε η Σάρκωση του Θεού Λόγου φθάνουμε, και φέτος στο Σπήλαιο, ενώπιον της Φάτνης. Πρόσωπα και κοινωνίες που δεν διαθέτουν πλέον χρυσό για προσφορά αλλά μόνο σμύρνα και λιβάνι αλλά και αυτά γίνονται αρκετά.
Τα δώρα γίνονται σημαντικά, όταν προέρχονται από αγαθή προαίρεση και συνείδηση. Καταλάβαμε ότι ο χρυσός είναι αυτό ακριβώς, η θυσιαστική προσφορά. Αυτήν καταθέτουμε ενώπιον Του.
Με τέτοια διάθεση ζητούμε την ενεργοποίηση της υιότητάς μας, την οποία χάνουμε μέσα στην πολύβουη ζωή και σκέψη μας.
Τώρα, η έκταση των χεριών μας γίνεται για να συναντήσουμε τα ήδη απλωμένα χέρια του Χριστού, που ακόμα δεν είχε γεννηθεί και βρίσκονταν τρυπημένα και αιμόφυρτα.
Αυτή η ένωση του ανθρώπου και του Θεού, που ζούμε τα Χριστούγεννα, μπορεί να οδηγήσει πέρα των στενών ορίων του χρόνου.
Ο χρόνος, ο νέος χρόνος, ο κάθε χρόνος γίνεται πολύτιμος όταν ο Χριστός μπει ουσιαστικά στην ζωή μας.
Όλα τότε αλλάζουν, και τα κενά γίνονται καινά! Εάν ο Χριστός σαρκώνεται μέσα μας, εμείς θα βρισκόμαστε μέσα του και έτσι θα ζούμε! Μόνο τότε ζούμε!
 http://www.romfea.gr