Ρ/Σ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΤΗΣ ΧΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Ὁ Ὅσιος πατήρ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης γεννήθηκε ἀπό εὐλαβεῖς γονεῖς, τόν Πρόδρομο καί τήν Εὐλαμπία Ἐνζεπίδη, στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας στίς 25 Ἰουλίου τοῦ 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πρίν ἀπό τή φυγή τῶν Φαρασιωτῶν ἀπό τήν πατρώα γῆ γιά τήν Ἑλλάδα. Στή βάπτισή του, ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης (βλέπε 10 Νοεμβρίου), ὁ πλήρης ἡμερῶν καί ἁγιότητος βίου κοσμούμενος ἱερέας τῶν Φαράσων, τόν ὀνόμασε Ἀρσένιο, «γιά νά τόν ἀφήσει καλόγερο στό πόδι του», ὅπως χαρακτηριστικά εἶπε.   Στήν Ἑλλάδα, ἡ οἰκογένεια τοῦ μικροῦ Ἀρσενίου ἐγκαταστάθηκε στήν Κόνιτσα τῆς Ἠπείρου, ὅπου ὁ ἴδιος πέρασε τά παιδικά καί νεανικά τοῦ χρόνια. Γαλουχούμενος μέ τίς διηγήσεις γιά τό θαυμαστό βίο τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, ἔλεγε ὅτι θά γίνει μοναχός ἀπό τήν ἡλικία τῶν 5 ἐτῶν! Καί ἀφοῦ ἔμαθε νά διαβάζει, ἀγαπημένη τοῦ ἀσχολία ὑπῆρξε ἡ ἄν?γνώση τῶν βίων τῶν Ἁγίων, τῶν ὁποίων ἐμιμεῖτο τούς ἀσκητικούς ἀγῶνες μέ θερμό ζῆλο.   Μετά ἀπό τίς ἐγκύκλιες σπουδές του δέ θέλησε νά συνεχίσει στά γράμματα, ἀλλά προτίμησε νά μιμηθεῖ τό Χριστό καί μαθήτευσε στήν τέχνη τοῦ ξυλουργοῦ, τήν ὁποία ἄσκησε μέ ἐπιμέλεια καί δεξιοσύνη. Στήν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν ἀξιώθηκε τῆς θέας τοῦ Κυρίου, γιά ἕνα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω τοῦ ὁποίου ἀπέκρουσε μία δαιμονική προσβολή τοῦ πειρασμοῦ τῆς ἀπιστίας. Ἀπό τότε φούντωσε μέσα τοῦ ἀκόμη περισσότερο ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὁ πόθος γιά τή μοναχική ζωή.   Ἀκολούθησαν καιροί ταραχῆς καί ἀναστάτωσης γιά τήν Ἑλλάδα, λόγω τῆς ξένης Κατοχῆς καί τοῦ ἐμφυλίου πολέμου. Ὁ Ὅσιος ὅμως, τόσο ὡς πολίτης ὅσο καί ὡς στρατιώτης κατά τή θητεία τοῦ (1945 - 1949 μ.Χ.), ἐπέδειξε ἀπαράμιλλο θάρρος καί αὐτοθυσία. Ἦταν πρόθυμος νά δώσει κάθε στιγμή καί τή ζωή τοῦ ἀκόμα γιά τή σωτηρία τῶν ἄλλων. Εὑρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στόν καταιγισμό τῶν φονικῶν πυρῶν, συνέβη νά σώσει μέ τίς θερμές προσευχές τοῦ πολλούς στρατιῶτες, ἀλλά νά σωθεῖ καί ὁ ἴδιος μέ τρόπο θαυμαστό.   Ἐπειδή τό μεγαλύτερο διάστημα τῆς στρατιωτικῆς του θητείας τό ὑπηρέτησε μέ τήν εἰδικότητα τοῦ ἀσυρματιστῆ, πολλές ἐκδόσεις ἀφιερωμένες στή ζωή τοῦ Ὁσίου τόν ἀναφέρουν ὡς «Ἀσυρματιστή τοῦ Θεοῦ». Μάλιστα, ὁ Ὅσιος φέροντας ὡς παράδειγμα τήν εἰδικότητά του στόν στρατό, ἀπάντησε σέ κάποιον πού ἀμφισβητοῦσε τή χρησιμότητα τῆς μοναχικῆς ζωῆς ὅτι οἱ μοναχοί εἶναι «ἀσυρματιστές τοῦ Θεοῦ», ἐννοώντας τήν θερμή τους προσευχή καί τήν ἔγνοια τους γιά τήν ὑπόλοιπη ἀνθρωπότητα.   Ὕστερα καί ἀπό αὐτές τίς περιπέτειες, θέλησε νά καταταγεῖ στό ἀγγελικό τάγμα τῶν μοναχῶν, μέ τά φτερά πού δίνει ὁ θεῖος ἔρωτας. Ἔτσι, μετέβη στό Ἅγιον Ὅρος, ἀναζητώντας ἕναν ὁδηγό γιά τή ζωή τῆς κατά Θεόν ἡσυχίας. Δέν κατάφερε ὅμως νά ἐκπληρώσει ἀμέσως τόν πόθο του. Παράλληλα, οἱ δικοί του βρέθηκαν τήν ἴδια περίοδο σέ μεγάλη οἰκονομική δυσκολία, ὁπότε τόν κάλεσαν νά τούς βοηθήσει. Ἔτσι, ἐπέστρεψε στήν Κόνιτσα καί ἐργάστηκε ὡς μαραγκός. Μετά ἀπό 3 χρόνια ὅμως (1953 μ.Χ.), σέ ἡλικία 29 ἐτῶν πλέον, ἐγκατέλειψε τά πράγματα τοῦ κόσμου καί ἐπέστρεψε στήν Ἀθωνική Πολιτεία.   Ἀφοῦ περιῆλθε σκῆτες καί καλύβες, ἀκολούθησε τελικά τή συμβουλή ἐνός σεβάσμιου γέροντα καί ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου, γνωστῆς τότε γιά τήν αὐστηρή της τάξη. Ἐκεῖ ἔζησε μέσα στήν ὁλοτελῆ ὑπακοή καί ἐπιδόθηκε σέ ὑπέρμετρη ἄσκηση, ὑπερβάλλοντας σέ κόπους γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀδελφῶν του. Ἔτσι, στίς 27 Μαρτίου 1954 μ.Χ. ἐκάρη μοναχός. Ἔλαβε ρασοευχή καί τό ὄνομα Ἀβέρκιος. Ἔχοντας ὅμως ἄσβεστο μέσα τοῦ τόν πόθο γιά τόν ἠσύχιο καί ἀπράγμονα βίο, πῆρε τήν εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου καί πῆγε νά μονάσει στήν Ἱερά Μονή Φιλοθέου, πού ἦταν τότε σέ κατάσταση ἰδιόρρυθμη. Ἐκεῖ προετοιμάστηκε γιά τή ζωή τοῦ ἐρημίτη, κάτω ἀπό τήν καθοδήγηση ἐνός διακριτικοῦ καί σοφοῦ γέροντα, τοῦ γέροντα Συμεών. Στίς 12 Μαρτίου 1956 μ.Χ., ἐκάρη μικρόσχημος μοναχός καί ἔλαβε τό ὄνομα «Παΐσιος», χάρη στό Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τόν β΄, ὁ ὁποῖος ἦταν καί συμπατριώτης του.   Τόν Αὔγουστο τοῦ 1958 μ.Χ., ὑπακούοντας σέ θεία βουλή, δέν ἐγκαταστάθηκε στήν ἔρημο, γιά τήν ὁποία προετοιμαζόταν, ἀλλά στήν κατεστραμμένη Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας τοῦ Στομίου, πού βρίσκεται κοντά στήν Κόνιτσα. Σέ αὐτήν ἔζησε 4 χρόνια, ζωντας ἰσάγγελο βίο, παλεύοντας μέ τούς πειρασμούς, εὐεργετώντας τούς ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς, σώζοντας πολλούς ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν προτεσταντικῶν ὁμάδων πού δροῦσαν ἐκεῖ, καί ἀνακαινίζοντας μέ πολύ μόχθο τό Μοναστήρι.   Τo 1962 μ.Χ., ὅταν καί ὁλοκληρώθηκε τό ἔργο τῆς ἀνακαίνισης καί ὁ κίνδυνος ἀπό τίς ἑτερόδοξες ὁμάδες ἐξέλιπε, ὁ Ὅσιος παρακαλοῦσε μέσα στούς πειρασμούς, πού καθημερινά τόν πολιορκοῦσαν, θερμά τό Θεό νά τοῦ δείξει τό δρόμο πού ἔπρεπε νά ἀκολουθήσει. Ἔτσι, δέχθηκε ὡς θεόσταλτη τήν πρόσκληση κάποιου ἱεροδιακόνου νά τόν συνοδεύσει στό θεοβάδιστο Ὅρος τοῦ Σινᾶ. Πάνω σέ κεῖνον τόν ἄνυδρο καί ξερό τόπο, στό κελί τῶν Ἁγίων Γαλακτίωνος καί Ἐπιστήμης, ἔζησε ἐπιτέλους αὐτό πού χρόνια ποθοῦσε, τήν πρός Θεόν μόνωση.   Ἀγωνιζόμενος μέ πολλή ταπείνωση, διαρκῆ νηστεία, ἀκατάπαυστη ἀγρυπνία καί ἀδιάλειπτη προσευχή, κατάφερε νά ὑπερνικήσει τίς παγίδες τοῦ μισόκαλου ἐχθροῦ καί νά ἀπολαύσει τήν ἕνωση μέ τό Θεό. Γεμάτος ἀπό τή χάρη τῆς θείας παρακλήσεως, ἀπολάμβανε τήν κατά Θεόν εὐφρόσυνη μέσα στό καμίνι τῆς ἀπαράκλητης ἐρήμου. Ἔγινε μάλιστα ἰδιαίτερα ἀγαπητός στούς Βεδουίνους, δίνοντάς τους τρόφιμα μέ χρήματα ἀπό τήν πώληση στούς προσκυνητές ξύλινων σταυρῶν πού ἔφτιαχνε ὁ ἴδιος.   Δέν θά ὑπῆρχε, ἔτσι, κανένας λόγος νά ἐγκαταλείψει τό στάδιο ἐκεῖνο τῆς ἀρετῆς, ἐάν – φεῦ! – δέν ἐνέσκηπτε ἡ σωματική ἀσθένεια ἀπό τό τραχύ κλίμα, ἡ ὁποία τόν ἀνάγκασε νά ἐπιστρέψει στήν κατά σάρκα πατρίδα του. Ἐπανερχόμενος στό Ἅγιον Ὅρος τό 1964 μ.Χ., δέν ἐλάττωσε τό πλῆθος τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων του, παρά τήν καταβολή τοῦ σώματος, καθώς στό πνεῦμα διατηροῦσε τήν πρότερη ζέση του. Ζωντας λοιπόν ὡς ξένος καί παρεπίδημος στή γῆ, ἔφτασε νά γίνει πολίτης τοῦ οὐρανοῦ.   Ἔχοντας, συνεπῶς, τήν πράξη ὡς τήν «ἐπίβασιν» τῆς θεωρίας, ἔφτασε σέ ὑψηλά μέτρα καί ἔγινε κοινωνός θείων μυστηρίων. Ἐντρύφησε ἔτσι καί στήν ὡραιότητα τοῦ Κυρίου, ἐνῶ ἐπιπλέον ἔτυχε καί τῆς Θεομητορικῆς εὐλογίας. Συνομίλησε μέ ἁγίους πού ἐμφανίστηκαν μπροστά του, βίωσε τήν ὅραση τοῦ Ἄγγελου Φύλακά του, ἄκουσε ἀγγελικούς ὕμνους καί καταυγάσθηκε ἀπό τό οὐράνιο φῶς.   Τό 1966 μ.Χ. ἀσθένησε σοβαρά καί εἰσήχθη στό Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ἑλλάδας (Νοσοκομεῖο Παπανικολάου). Ὑποβλήθηκε σέ ἐγχείρηση, μέ ἀποτέλεσμα μερική ἀφαίρεση τῶν πνευμόνων. Στό διάστημα μέχρι νά ἀναρρώσει καί νά ἐπιστρέψει στό Ἅγιον Ὅρος φιλοξενήθηκε στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ στή Σουρωτή. Ἐπέστρεψε στό Ἅγιον Ὅρος μετά τήν ἀνάρρωσή του καί τό 1967 μ.Χ. μετακινήθηκε στά Κατουνάκια καί συγκεκριμένα στό Λαυρεώτικο κελί τοῦ Ὑπατίου (Βλάχικα).   Στίς 12 Αὐγούστου 1968 μ.Χ. ὁ Ὅσιος Παΐσιος, εἰσῆλθε στήν Ἱερά Μονή Σταυρονικήτα καί μόνασε στό κελί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.   Τό 1979 μ.Χ. ἀφήνει τόν Τίμιο Σταυρό καί ἀναζητώντας κελί πηγαίνει στήν ἐγκαταλελειμμένη «Παναγούδα». Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος ἐργάστηκε σκληρά γιά νά δημιουργήσει ἕνα κελί μέ «ὁμόλογο», ὅπου καί ἔμεινε μέχρι καί τό τέλος τή ζωῆς του. Ἀπό τήν ἐποχή πού ἐγκαταστάθηκε στήν Παναγούδα πλῆθος λαοῦ τόν ἐπισκεπτόταν. Ἦταν μάλιστα τόσο τό πλῆθος ὥστε νά ὑπάρχουν καί εἰδικές σημάνσεις πού ἐπεσήμαναν τόν δρόμο πρός τό κελί του, ὥστε νά μήν ἐνοχλοῦν οἱ ἐπισκέπτες τούς ὑπολοίπους μοναχούς. Ἐπίσης δεχόταν πάρα πολλές ἐπιστολές. Ὅπως ἔλεγε ὁ Ὅσιος στενοχωρεῖτο πολύ, γιατί ἀπό τίς ἐπιστολές μάθαινε μόνο γιά διαζύγια καί ἀσθένειες ψυχικές ἤ σωματικές. Παρά τό βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε τήν ἔντονη ἀσκητική ζωή, σέ σημεῖο νά ξεκουράζεται ἐλάχιστα, 2 μέ 3 ὧρες τήν ἡμέρα. Ἐξακολούθησε ὅμως νά δέχεται καί νά προσπαθεῖ νά βοηθήσει τούς ἐπισκέπτες. Συνήθιζε ἐπίσης νά φτιάχνει «σταμπωτά» εἰκονάκια τά ὁποῖα χάριζε στούς ἐπισκέπτες σάν εὐλογία.   Σέ ὅλη αὐτήν τήν καθημερινή κούραση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου ἔρχονται νά προστεθοῦν καί τά προβλήματα ὑγείας πού τόν ταλαιπωροῦσαν. Τά τελευταία χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ οἱ πόνοι ἀπό τίς διάφορες ἀρρώστιες ὅπως κολίτιδα, ἡ ὁποία τοῦ ἄφησε μόνιμα δυσπεπτικά, βουβωνοκήλη καί κυρίως ἀπό τόν καρκίνο πού τοῦ εἶχε διαγνωσθεῖ, γίνονταν ὅλο καί περισσότεροι. Παρ' ὄλ' αὐτά ὅμως αὐτός ἦταν ἤρεμος καί ὑπέμενε χωρίς νά διαμαρτύρεται καθόλου. Ἀντιθέτως συνέχιζε νά προσεύχεται γιά ὅλους.   Μετά τό 1993 μ.Χ. παρουσίαζε αἱμορραγίες γιά τίς ὁποῖες ἀρνοῦνταν νά νοσηλευτεῖ, λέγοντας ὅτι «ὅλα θά βολευτοῦν μέ τό χῶμα». Τό Νοέμβριο τοῦ ἴδιου ἔτους βγῆκε γιά τελευταῖα φορᾶ ἀπό τό Ἅγιον Ὅρος καί πῆγε στή Σουρωτή, στό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου γιά τή γιορτή τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου (10 Νοεμβρίου). Ἐκεῖ ἔμεινε γιά λίγες μέρες καί ἐνῶ ἑτοιμαζόταν νά φύγει ἀσθένησε καί μεταφέρθηκε στό Θεαγένειο, ὅπου ἔγινε διάγνωση γιά ὄγκο στό παχύ ἔντερο. Θεώρησε τόν καρκίνο ἐκπλήρωση αἰτήματός του πρός τό Θεό καί ὠφέλιμο γιά τήν πνευματική του ὑγεία. Στίς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1994 μ.Χ. χειρουργήθηκε. Παρότι ἡ ἀσθένεια δέν ἔπαυσε, ἀλλά παρουσίασε μεταστάσεις στούς πνεύμονες καί στό ἧπαρ, ὁ Ὅσιος ἀνακοίνωσε τήν ἐπιθυμία του νά ἐπιστρέψει στό Ἅγιον Ὅρος στίς 13 Ἰουνίου. Ὁ ὑψηλός πυρετός ὅμως καί ἡ δύσπνοια τόν ἀνάγκασαν νά παραμείνει.   Στό τέλος τοῦ Ἰουνίου οἱ γιατροί τοῦ ἀνακοίνωσαν ὅτι τά περιθώρια ζωῆς τοῦ ἦταν δυό μέ τρεῖς ἑβδομάδες τό πολύ. Τή Δευτέρα 11 Ἰουλίου (γιορτή τῆς Ἁγίας Εὐφημίας) κοινώνησε γιά τελευταῖα φορᾶ γονατιστός μπροστά στό κρεβάτι του. Τίς τελευταῖες μέρες τῆς ζωῆς τοῦ ἀποφάσισε νά μήν παίρνει φάρμακα ἤ παυσίπονα, παρά τούς φρικτούς πόνους τῆς ἀσθένειάς του. Κοιμήθηκε τήν Τρίτη 12 Ἰουλίου 1994 μ.Χ. καί ὤρα 11:00 καί ἐνταφιάστηκε στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου στή Σουρωτή Θεσσαλονίκης.   Στίς 13 Ἰανουαρίου 2015 συνῆλθε ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποφάσισε τήν κατάταξη τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἡ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔχει ὡς ἑξῆς:   «Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων. Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην καί β) προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, διά ψήφων κανονικῶν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Εἰρηναῖον Ἀβραμίδην, διακονοῦντα ἐν Παρισίοις, Βοηθόν Ἐπίσκοπον παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γαλλίας κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ρηγίου. Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2015 Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου» Πηγή: Saint.gr Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α ́. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τῶν Φαράσων τὸν γόνον, καὶ τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ὁσίων, μιμητὴν καὶ ἰσότιμον, Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί, τὸ σκεῦος χαρισμάτων τὸ μεστόν, ὡς φυλάσσοντα ἐκ πάντων τῶν λυπηρῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.   Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ ́. Θείας πίστεως. Ὥσπερ ἄγγελος, φανεὶς ἐν κόσμῳ, ἐν τοῖς ἔτεσι, τοῖς τελευταίοις, χριστομίμητε Παΐσιε ὅσιε, ἀσκητικῶς γὰρ βιώσας ἐν Ἄθωνι, ὡς παμφαέστατος ἥλιος ἔλαμψας, καὶ κατηύγασας, πιστῶν τὰ πλήθη τῇ χάριτι, τοῖς ῥήμασι σημείοις καὶ τοῖς θαύμασι. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ ́. Ταχὺ προκατάλαβε. Παΐσιε γέγονας, τῶν ἀσκητῶν ἡ κρηπίς, τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ Σουρωτῆς ὁ τροφός, Κονίτσης τὸ καύχημα, σὺ γὰρ ἐπὶ τὰ ἴχνη, Ἀρσενίου ὁδεύσας, εἴληφας χαρισμάτων, τὴν πληθὺν Παρακλήτου, ἀφθόνως τοῖς σὲ τιμῶσιν, παρέχων τὰ πρόσφορα. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α ́. Τὸν Συνάναρχον Λόγον. Τὸν πανεύφημον ἄνδρα, τοῦ ὄρους Ἄθωνος, τὸν ἐπ' ἐσχάτων τῶν χρόνων, καθάπερ φάος λαμπρόν, τὴν σκοτίαν τῶν πιστῶν διασκεδάσαντα, καὶ νοσήματα ψυχῶν, καὶ σαρκὸς ἐπιφοράς, ἰώμενον ὑπὲρ φύσιν, τῆς προοράσεως λύχνον, νέον Παΐσιον τιμήσωμεν. Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ ́. Τῇ Ὑπερμάχῳ. Ἁγίου Ὄρους ἀσκητὴν τὸν περιάκουστον, καὶ Ἐκκλησίας τὸν φωστῆρα τὸν νεόφωτον, ἐπαινέσωμεν ἐν ὕμνοις ὁλοκαρδίως, ποδηγῶν γὰρ τοὺς πιστοὺς πρὸς βίον ἄριστον, ποταμῶν τῶν δωρημάτων τούτους ἔπλησας, διὸ κράζουσι· Χαίροις πάτερ Παΐσιε. Μεγαλυνάριον Χαίροις τῶν Φαράσων θεῖος βλαστός, Ἄθωνος τοῦ Ὄρους περιάκουστος ἀσκητής, χαίροις τῆς Ἑλλάδος ὁ φωτιστὴς ὁ νέος, Παΐσιε τῶν νέων μέγιστε σύμμαχε. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Χαίροις ὁ διδάσκαλος Σουρωτῆς, τοῦ Σιναίου ὄρους ὁ σεμνότατος ἀσκητής, χαίροις ἐν Κονίτσῃ τῶν συμπατριωτῶν σου, κατοίκων ὄντως τύπος Πάτερ πρὸς μίμησιν. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Ἄνδρας καὶ γυναῖκας ναρκομανεῖς, καὶ πληθὺν ἀνθρώπων, δαιμονώντων ταῖς σαῖς λιταῖς, καὶ τοὺς ἀσθενοῦντας, πολυειδῶς θεόφρον, Παΐσιε μὴ παύσῃ, σώζων ἑκάστοτε. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Μοναζόντων ὅσιε τὸν χορόν, ταῖς ἱκετηρίαις, πρὸς Δεσπότην διηνεκῶς, ὅσιε βοήθει, ὡς παῤῥησίαν ἔχων, Παΐσιε κρατίστην, θεομακάριστε. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Ἔχοντες ὡς μέγιστον θησαυρόν, τὸν σὸν τάφον Πάτερ, ἀρυόμεθα οἱ πιστοί, δύναμιν καὶ θάρσος, ἐν τοῖς δεινοῖς τοῦ βίου, Παΐσιε παμμάκαρ, ἄνερ τῆς χάριτος. Ἕτερον Μεγαλυνάριον Πάτερ ὁσιώτατε τοὺς βροτούς, τοὺς ὑμνολογοῦντας, πολιτείαν σου τὴν σεπτήν, τῇ ἐπισκοπῇ σου, προστάτευσον ἐκ βλάβης, βελίαρ τοῦ ἀρχαίου, τοῦ πολεμήτορος. Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων.