14 Ἰουνίου 2015 - Κυριακή Β΄ Ματθαίου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 24

14 Ἰουνίου 2015

Κυριακή Β΄ Ματθαίου

«Ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀδελφοί μου, στή σημερινή περικοπή, κηρύττει ὅτι ὁ Θεός θά κρίνει τίς ἀπόκρυφες πράξεις τῶν ἀνθρώπων κατά τή φοβερή ἡμέρα τῆς κρίσεως διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀπόστολος διακρίνει τά ἔργα τῶν ἀνθρώπων σέ φανερά καί κρυφά.

Βλασφημάει κάποιος τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ στό δρόμο; Τό ἁμάρτημα εἶναι φανερό. Πηγαίνει ὁ ἄλλος στό δικαστήριο καί παίρνει ψεύτικο ὅρκο; Βρίζει ὁ τρίτος τούς γονεῖς του κι ἀκούει ἡ γειτονιά; Μπαίνει ὁ τέταρτος στό ξένο χωράφι καί κλέβει καρπούς καί τόν πιάνουν ἐπ’ αὐτοφώρῳ; Προσβάλλει ὁ ἄλλος τήν οἰκογενειακή τιμή τοῦ γείτονά του με τή διάπραξη τῆς μοιχείας καί τόν ἀνακαλύπτουν; Ἁρπάζει ὁ ἕκτος τό ὅπλο καί σκοτώνει τό συνάνθρωπό του καί τόν κλείνουν στή φυλακή; Φανερά αὐτά τά ἁμαρτήματα.

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἐπειδή δέν ἔχουν διαπράξει κανένα ἀπό τά φανερά αὐτά ἁμαρτήματα, νομίζουν ὅτι εἶναι ἐντάξει καί λένε μέ καύχηση: «Ἐγώ εἶμαι ὁ καλύτερος χριστιανός». Ἀλλά νά θυμηθοῦμε πώς τέτοιο ὑπερήφανο φρόνημα εἶχε καί ὁ φαρισαῖος τῆς παραβολῆς. Καυχιόταν ὅτι δέν ἔκλεψε, δέν σκότωσε, δέν … Ἀλλά μ’ αὐτά τά «δέν» πού ἀράδιαζε τελικά καταδικάστηκε, δέν δικαιώθηκε. Δυστυχῶς σήμερα οἱ πολλοί ζοῦν μέσα στήν αὐταπάτη καί δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά μετανοήσουν καί νά ζητήσουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Μόνοι τους ἐκδίδουν γιά τόν ἑαυτό τους πιστοποιητικό ἁγιότητας!

Πόσο πλανῶνται δικαιώνοντας τόν ἑαυτό τους! Μοιάζουν μέ ἕναν ἄνθρωπο πού νομίζει ὅτι εἶναι ὑγιής, ἐνῶ ἡ ἰατρική ἐξέταση ἀποδεικνύει ὅτι εἶναι ἀσθενής καί ἄν δέν λάβει ἔγκαιρα τά μέτρα του διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο. Κι ἐκεῖνος πού θεωρεῖ πώς εἶναι ἅγιος, κρίνοντας τόσο ἐπιπόλαια τόν ἑαυτό του, ἐάν πάρει στά χέρια του τό Εὐαγγέλιο καί ἐξετάσει τόν ἑαυτό του σύμφωνα μέ ὅσα παραγγέλλει ὁ Χριστός μας, τότε θά δεὶ τήν πραγματική του κατάσταση. Διότι ἐκτός ἀπό τά φανερά ἁμαρτήματα, ὑπάρχουν καί τά κρυφά.

Οἱ ἄνθρωποι κρατοῦν κρυμμένα στό βάθος τῆς ψυχῆς τους πολλά μυστικά. Κανένα ξένο μάτι δέν μπορεῖ νά τά δεῖ καί καμμιά ἀνθρώπινη σκέψη δέν μπορεῖ νά τά ἀποκαλύψει. Κάποτε ὅμως τό πέπλο αὐτό τῆς μυστικότητας θά ἀποσυρθεῖ, τά μυστικά θά γίνουν φανερά, τά κρυπτά θά δημοσιευθοῦν. Πολλές φορές καταφέρνουμε νά κρυφτοῦμε ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἀπό τό Θεό ὅμως δέ μποροῦμε νά κρυφτοῦμε.

Συνήθως προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τά ἁμαρτωλά ἔργα μας. Ὁ ἕνας ἀδικεῖ χωρίς νά τόν παίρνει εἴδηση ὁ συνάνθρωπός του. Ὁ ἄλλος ὑπονομεύει τή θέση τοῦ συναδέλφου του χωρίς νά τόν ὑποψιάζονται. Ὁ ἄλλος βλέπει μία ὄμορφη γυναίκα στό δρόμο καί χωρίς νά τήν πειράξει, χωρίς νά πεῖ καμμιά κουβέντα, μέσα στήν καρδιά του ἀνάβει ἡ κακή ἐπιθυμία. Ὁ Μέγας Βασίλειος ἔλεγε: «Μέ γυναίκα δέν κοιμήθηκα, ἀλλά παρθένος δέν εἶμαι». Νά, ἀδελφοί μου, μέτρο γιά νά μετρηθοῦμε. Μπορεῖ, λέει ὁ ἴδιος, νά δεῖς ἕναν ἄνθρωπο καί ἀπό τήν ἐξωτερική του ἐμφάνιση νά ἀποκομίσεις τήν ἰδέα ὅτι εἶναι ἅγιος, κι ὅμως ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἄν ἐσωτερικά δέν προσέξει καί δεχθεῖ μέσα στήν ψυχή του αἰσχρή ἐπιθυμία, τότε στόν ἐσωτερικό του κόσμο διέπραξε τό ἁμάρτημα τῆς μοιχείας, ἁμάρτημα πού δέν εἶδε κανένας, ἀλλά τό γνωρίζει ὁ Θεός.

Ἕνας ἄλλος καυχιέται πώς εἶναι καλός χριστιανός γιατί δέν σκότωσε κάποιον ἄνθρωπο. Ἀλλά βλέπει τόν γείτονά του καί ἀναστατώνεται, ταράζεται, γεμίζει μῖσος ἡ ψυχή του ἐπειδή αὐτός ὁ γείτονας τοῦ πῆρε 10 πόντους χωράφι. Τί λέει ἐδῶ ἡ Ἁγία Γραφή; «Πᾶς ὁ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστι». Δέν πῆρε ὅπλο γιά νά σκοτώσει, ὁ φόνος ἔγινε ἐσωτερικά.

Πόσα ἐγκλήματα μένουν ἀτιμώρητα ἀπό τόν ἀνθρώπινο νόμο! Ἄς μή ματαιοπονοῦμε. Ὅ,τι κι ἄν κάνουμε δέν εἶναι δυνατό νά κρυφτοῦμε ἀπό τό Θεό πού τά βλέπει ὅλα καί τά ἀκούει ὅλα. Μπροστά του εἶναι ὅλα «γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρὸς ὃν ἡμῖν ὁ λόγος» (Ἑβρ. δ,13). Δέν ὑπάρχει κανένα κτίσμα ἀφανές καί ἀόρατο ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὅλα εἶναι γυμνά καί ξέσκεπα στά μάτια Του, πρός τόν ὁποῖον καί ἐμεῖς μία μέρα θά λογοδοτήσουμε.

Ἐκτός ἀπό τά κρυπτά τοῦ σκότους, ἐκείνη τήν ἡμέρα θά ἀποκαλυφθοῦν καί τά ἅγια μυστικά. Πολλοί κρατοῦν μυστικά τά ἔργα τῆς ἀγάπης καί τῆς καλοσύνης, τῆς ἐλεημοσύνης καί τῆς προσευχῆς. Κι αὐτά θά φανερωθοῦν, θά βραβευθοῦν, θά τιμηθοῦν καί θά δοξαστοῦν ἐκεῖνοι πού τά κράτησαν στό ἄδυτο τῆς ψυχῆς τους. Τό βεβαίωσε ὁ Κύριός μας: «Ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ».

Ἄς ἐξετάσουμε, ἀδελφοί μου, τά πολλά μυστικά τοῦ ἑαυτοῦ μας μέ προσοχή καί πρίν φύγουμε ἀπό τό μάταιο τοῦτο κόσμο ἄς γνωρίσουμε τά ἁμαρτήματά μας, ἄς κλάψουμε καί ἄς ζητήσουμε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μέ τήν καθοδήγηση τοῦ ἐξομολόγου, κάνοντας τό εἶναι μας κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.