Επιστολή αναγνώστη στο
Αγιορείτικο Βήμα
Το 1998, φοιτητής τότε, για πρώτη φορά επισκέφθηκα το Άγιον Όρος και συγκεκριμένα την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. Θυμάμαι το πρώτο σοκ που έπαθα (με την καλή έννοια) όταν συνειδητοποίησα τον θείο έρωτα και την αγάπη προς τον Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο που είχαν αλλά και βίωναν οι μοναχοί. Σύγκρινα τότε την μηδαμινή και τυπική μου παρουσία στην Εκκλησία με την αληθινή και ανόθευτη πίστη των μοναχών.
Το 1998, φοιτητής τότε, για πρώτη φορά επισκέφθηκα το Άγιον Όρος και συγκεκριμένα την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. Θυμάμαι το πρώτο σοκ που έπαθα (με την καλή έννοια) όταν συνειδητοποίησα τον θείο έρωτα και την αγάπη προς τον Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο που είχαν αλλά και βίωναν οι μοναχοί. Σύγκρινα τότε την μηδαμινή και τυπική μου παρουσία στην Εκκλησία με την αληθινή και ανόθευτη πίστη των μοναχών.
Η συνείδηση
μου με έλεγχε ότι ήμουν πολύ μακριά από
το Θεό γιατί εκκλησιαζόμουν από συνήθεια
χωρίς μέσα μου (εσωτερικά) να αλλάζει
κάτι προς το καλύτερο δηλαδή για καθαρισμό
από τα πάθη και τις αδυναμίες μου.
Κοντά στους μοναχούς
βίωσα την αληθινή λατρεία και πίστη στο
Τριαδικό Θεό αλλά και την θυσιαστική
αγάπη που είχαν προς όλους τους ανθρώπους.
Πρώτα βοηθήθηκα μέσα από
το μυστήριο της εξομολογήσεως να γνωρίσω
τον εαυτό μου και να καταλάβω πώς ήμουν
ένας ζωντανός-νεκρός (ζωντανός στο σώμα
και νεκρός στη ψυχή).
Ακολούθως έμαθα για τη
προσευχή, την ευχή «Κύριε
Ιησού Χριστέ ελέησον με» και
την έλεγα συνεχώς όταν βοηθούσα σε
κάποιο διακόνημα, όταν περπατούσα, όταν
καθόμουν, όταν ξάπλωνα και γενικά
προσπαθούσα να έχω το μυαλό μου στο
Χριστό μέσω της ευχής.
Ακολουθούσα το τυπικό του
μοναστηριού (ακολουθίες) και έμαθα για
το «Απόδειπνο»
αλλά και για τους «Χαιρετισμούς στην
Υπεραγία Θεοτόκο» και το πόσο σημαντικό
είναι να τα λέμε καθημερινά και εμείς
οι κοσμικοί. Ειδικά άκουσα από μοναχούς
ότι η Παναγία, ευαρεστείτε πολύ να λέμε
καθημερινά τους «Χαιρετισμούς»
αλλά και το «Θεοτόκε
Παρθένε…
Επιπλέον, βίωσα το πόσο
σημαντικό είναι ο κάθε χριστιανός να
προετοιμάζεται για να κοινωνεί συχνά
το Σώμα και το Αίμα του Χριστού (πάντοτε
με τη καθοδήγηση του πνευματικού του).
Ένιωθα πολύ χαρούμενος
γιατί αυτός ο τρόπος ζωής δηλαδή της
λειτουργικής ζωής της εκκλησίας με
ολοκλήρωνε ως άνθρωπο (σώμα & ψυχή).
Έφυγα με τις καλύτερες πνευματικές
εμπειρίες και όταν επέστρεψα στους
δικούς μου, τους μετέδωσα αυτά που βίωσα.
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω
τον Ηγούμενο και όλους τους πατέρες της
Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου για την αγάπη
τους, αλλά και για το πνευματικό ξύπνημα
και τη πνευματική καθοδήγηση, που με
βοήθησε στη μετέπειτα πορεία της ζωή
μου.
Όσοι άνθρωποι επισκέπτονται
το Άγιον Όρος που είναι ο στύλος της
Ορθοδοξίας μας, σίγουρα βιώνουν πρακτικά
την πνευματική ζωή και σίγουρα δεν
επηρεάζονται από τα μεθοδευμένα
κτυπήματα/σκάνδαλα που προκαλούν οι
εχθροί της Ορθόδοξης εκκλησία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου