Δημητρίου Κ. Κόκκινου
Μιλώντας
για την προσφορά μοναχών και μονών μου ’ρχεται στο νου μια ιστορία που
είχα ακούσει παλιότερα και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση: ΄Ητανε, λέει,
κάποτε, ένας μεγάλος ασκητής που θέλησε ο διάβολος να τον κερδίσει.
΄Εστειλε λοιπόν τον καλύτερο μαθητή του να εφαρμόσει πάνω του ό,τι είχε
διδαχτεί. ΄Επιασε ο μαθητής να σκανδαλίζει τον Γέροντα πρώτα με
πειρασμούς γαστριμαργίας μα δεν πέτυχε τίποτε∙ ύστερα πορνείας, μα και
δω δεν κατάφερε τίποτε. Γι’ αυτό κατέφυγε στη φιλαργυρία-τίποτε∙ στη
λύπη, στην οργή, τέλος στην ακηδία, αλλά ο ασκητής έμενε ακλόνητος.
΄Ετσι ο μαθητής επέστρεψε άπραχτος στο δάσκαλό του:
«Δεν μπορώ να πετύχω τίποτε μ’ αυτόν τον Γέροντα», παραδέχτηκε αποκαρδιωμένος.
Ο διάβολος γέλασε με εκείνο το σατανικό γέλιο που σπέρνει τον τρόμο σε όσους δεν κρατιούνται γερά από το χέρι του Θεού:
«Είσαι
νέος ακόμα και ξέχασες την πιο αποτελεσματική μέθοδο απ’ όλες, την
κενοδοξία και την υπερηφάνεια! Γύρνα πίσω και φρόντισε να του
δημιουργήσεις οπαδούς.