«Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα…»
Παρακαλεί ό υμνωδός να του ανοίξει ο Κύριος τίς πύλες της μετανοίας…
Αλήθεια. Πόσο δύσκολα ανοίγουν οι πύλες της μετανοίας μας!
Πόσες προφάσεις,πόσες δικαιολογίες,πόσες δυσκολίες για να δεχθεί ή ψυχή ότι φταίει.
Ότι είναι αμαρτωλή, ότι έχει ανάγκη μετανοίας.
«Και τί έκανα;», λένε πολλοί.«Δεν έχω τίποτε το σπουδαίο!». Και αυτά,
ενώ υπάρχουν κακίες κατά των
άλλων και λόγια πικρά και υβριστικά και μνησικακίες και ψεύδη και της
ψυχής αμαρτωλές επιθυμίες και της
σάρκας αμαρτήματα και φιλαργυρίες και σκληρότητες. Και τόσα και τόσα
άλλα…
Δεν έχουμε λοιπόν ανάγκη μετανοίας; Δεν χρειάζεται να καθαρίσουμε την
ψυχή μας από όλα αυτά, πού μας κάνουν ενόχους ενώπιον του
Θεού; Και οδηγούν στον θάνατο της ψυχής,τον χωρισμό της από τον
Θεό και την
αιώνια καταδίκη; «Κατά την σκληρότητα σου και αμετανόητον καρδίαν
θησαυρίζεις σεαυτώ οργήν εν ημέρα
οργής και αποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού» (Ρωμ.β',5).
Είναι πράγματι φοβερό να μένει αμετανόητος ο άνθρωπος. Άλλα και όταν
καταλάβει ή ψυχή του την ανάγκη της μετανοίας, και τότε τί αγώνας
χρειάζεται για να λάβει την απόφαση της μετανοίας. Πόση ντροπή
προκειμένου να εξομολογηθεί τις αμαρτίες πού έγιναν.
Πόση δυσκολία να σταματήσει το κακό και να προχωρήσει σε αλλαγή ζωής.
Να παύσει την αμαρτία.
Ο διάβολος, λέει ό ιερός Χρυσόστομος,με την πονηρία του κατόρθωσε να
συνδυάσει με την αμαρτία το θάρρος καί με τη μετάνοια τη ντροπή.
Ενώ στην αμαρτία προχωρούμε με θάρρος, στη μετάνοια ντρεπόμαστε να
προχωρήσουμε. Και αυτό,για να δυσκολέψει τη μετάνοια, επειδή γνωρίζει ότι
αυτή οδηγεί στη σωτηρία
http://enorion.blogspot.gr