(† Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου)
Ο Κύριος, πριν τον Μυστικό Δείπνο, μέσα στο ίδιο εκείνο Υπερώο, πήρε
μία λεκάνη, ζώστηκε μία πετσέτα και έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των
μαθητών Του. Και αφού τα έπλυνε, είπε στους μαθητές Του, ότι: «Αυτό που
έκαμα, είναι ένα υπόδειγμα. Αν εγώ έπλυνα τα πόδια τα δικά σας,
οφείλετε και εσείς ο ένας να πλένετε τα πόδια του άλλου. Ανεξάρτητα από
το τι αξίωμα έχετε και πόσο μεγάλοι είσαστε επάνω στον κόσμο».
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα ζητήσουμε εμείς από κάποιον να μας
πλύνει τα πόδια. Ο Χριστός δεν είπε: «Να ζητάτε να σας πλένουν τα
πόδια»! Είπε: «Να είσαστε όλοι πρόθυμοι, εκείνο που έκανα εγώ, να το
κάνετε και εσείς». Σαν τί να το κάνετε; Σαν εκδήλωση αγάπης και πίστης
σε μένα.
Όταν ένας πιστεύει, το έχει δεχθεί, το έχει καταλάβει, ότι ο
θάνατος του Χριστού και η υπακοή Του είναι η Καινή Διαθήκη, τότε την
υπακοή του Χριστού στον Πατέρα Του την έχει μέσα στο νου του, μέσα στην
καρδιά του και στις εκδηλώσεις του σώματός του.
Επομένως, όταν ένας μου ζητήσει κάτι, εγώ πρέπει να είμαι πρόθυμος να
αφήσω το δικό μου θέλημα στην άκρη. Και να αισθανθώ μπροστά του, σαν να
είμαι ζωσμένος την πετσέτα και να έχω νερό να του πλύνω τα πόδια. Όταν
αυτό δεν έχω την διάθεση να το κάνω, την υπακοή του Χριστού δεν την έχω
στην καρδιά μου. Ή μάλλον δεν την υπολογίζω καθόλου. Γιατί, απλούστατα,
δεν την έχω καταλάβει. Δεν έχω καταλάβει τι ήθελε να μας πει ο Χριστός,
όταν έπλενε τα πόδια των μαθητών Του.
Κάθε άνθρωπος έχει υποχρέωση να βάλει την υπακοή του Χριστού στην
καρδιά του. Γιατί για όλους τους ανθρώπους ο θάνατος του Χριστού και η
υπακοή Του, η θυσία του Σώματος και του Αίματός Του είναι το πιο
ουσιαστικό για τη ζωή μας.
Γι’ αυτό και η μεγαλύτερη δύναμη της πνευματικής ζωής είναι η
ταπείνωση. Ή μάλλον η αγάπη που θεμελιώνεται πάνω στην ταπείνωση και η
προθυμία καλωσύνης και θυσίας.
Ολόκληρο το μυστήριο της σωτηρίας μας είναι θεμελιωμένο επάνω στην
αγάπη και στην καλωσύνη που μας έδειξε ο Χριστός, όταν ήλθε να θυσιαστεί
για μας και για τη σωτηρία μας κατά το πανάγιο και προσκυνητό θέλημα
του Πατέρα μας του εν τοις ουρανοίς.
Να Τον παρακαλέσουμε να μας φωτίζει και να ζεσταίνει την καρδιά μας,
αυτά να τα καταλαβαίνουμε και να τα αγαπάμε όλο και περισσότερο. Αμήν.
(† Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου), Η χαρά διά του Σταυρού, εκδ. Ι. Μ. Προφήτου Ηλιού-Πρέβεζα 2014,σ. 153-155)